Σκοπός μου να περιηγηθώ για περίπου 20 ημέρες στην περιοχή της Ανατολίας και να εξερευνήσω έναν ιστορικό τόπο, κοιτίδα πανάρχαιων πολιτισμών και θρησκειών. Άλλο ένα ταξίδι φυγής την εποχή της καραντίνας ξεκινά...
Πάσχα στην Πόλη
Δεν με φόβιζε η θανάσιμη μονοτονία των χιλιομέτρων που έπρεπε να διανύσω αυθημερόν ως την συνοριακή έξοδο των Κήπων (Τουρκία), αλλά η αντιμετώπιση που θα είχα στα αστυνομικά μπλόκα των διοδίων. Άντε τώρα να τους εξηγήσω πως δεν πάω για Πάσχα στο χωριό, αλλά για Πάσχα στην Πόλη!
Εφοδιασμένος με το απαραίτητο PLF (έγγραφο για την έξοδό μου από την χώρα) και ένα αρνητικό covid test PCR (απαραίτητο για την είσοδό μου στην Τουρκία), ξεκίνησα σαν χαζοχαρούμενος πασχαλινός εκδρομέας τη δική μου απόδραση από το κλεινόν άστυ, πάνω στην σέλα της YAMAHA TRACER 700. Κατά παράδοξο τρόπο, κανένας ένστολος δεν με σταμάτησε στα 15 διόδια που πέρασα – η παρουσία της μοτοσυκλέτας τους ήταν αδιάφορη. Μάλλον έψαχναν για οικογένειες που είχαν κρυμμένη στο πορτμπαγκάζ του αυτοκίνητου την πασχαλινή σούβλα …
Στα 860 χλμ. που οδήγησα μέχρι τα σύνορα, η βροχή και ο ήλιος έπαιζαν συνεχώς παιχνίδια μαζί μου – μόνο το κρύο ήταν μόνιμος συνεπιβάτης μου. Η γκρι YAMAHA TRACER 700, χάρη στα υψηλά επίπεδα απόδοσης του δικύλινδρου compact κινητήρας της και την εκπληκτική άνεσή της, με οδήγησε αρκετά ξεκούραστο στην συνοριακή πύλη της Τουρκίας
Κι αφού ευχήθηκα Καλή Ανάσταση στον Έλληνα τελωνιακό, πέρασα την γέφυρα του Έβρου και έβαλα ρόδα στην Τουρκία. Ο στόχος επετεύχθη: η απόδραση από το τρελοκομείο της ελληνικής «κορωνο-κατάστασης» ήταν γεγονός –απλά και γρήγορα!
Η δύση με βρήκε στην συνοριακή κωμόπολη Kesan, όπου και έριξα άγκυρα. Την επομένη θα ξεκινούσα τα τουρκικά χιλιόμετρα, που θα άγγιζαν τα 2.000 χλμ.
Full lockdown
Ήταν η πρώτη φορά που κατευθυνόμουν στην Κωνσταντινούπολη και δεν αποτελούσε τον προορισμό μου. Μεγάλος ο πειρασμός να σταματήσω, αλλά έκλεισα τα αυτιά μου στις «σειρήνες» και έβαλα πλώρη για Άγκυρα. Γι’ αυτό και επέλεξα να οδηγήσω πάνω στον νέο (βόρειο) αυτοκινητόδρομο, ο οποίος περνά μακριά από την Βασιλεύουσα - ούτε καν την είδα. Ελπίζω πάντως να την «περπατήσω» στην επιστροφή, αφού θα μείνω εκεί για 1-2 μέρες, προκειμένου να κάνω covid test PCR για να μπω στα πάτρια εδάφη…
Έφυγα από την Ελλάδα για να ξεφύγω από την καταραμένη καραντίνα, αλλά με περίμενε εδώ στην Τουρκία. Μόλις τη δεύτερη ημέρα μου στην Τουρκία, ο φίλτατος Ταγίπ ανακοίνωσε ολικό λοκνταόυν στην χώρα του από 29/4. Γ@μώ την γκαντεμιά μου…
Φτάνοντας αναστατωμένος στην Άγκυρα, ξεκίνησα αμέσως έναν μαραθώνιο επικοινωνιών με την ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα και τις τοπικές αστυνομικές-στρατιωτικές Αρχές. Τελικά μού ανακοινώθηκε πως δεν θα ισχύουν οι περιορισμοί μετακίνησης στην χώρα για τους ξένους επισκέπτες. Μένει λοιπόν να το δω στην πράξη αύριο, όταν θα ξεκινήσω για την πόλη Gaziantep (710 χλμ. νοτιοανατολικά)…
Και προκειμένου να χαλαρώσω από την ένταση και την αγωνία της τουρκικής καραντίνας, επέλεξα να σεργιανίσω στα σοκάκια της παλιάς πόλης (απλώνεται κάτω από το κάστρο), όπου “κυνήγησα” παραστάσεις και χρώματα αυθεντικής Ανατολής…
Πόλη παλιά όσο ο Χρόνος
Δίχως απρόοπτα και δυσκολίες (λόγω του ολικού lockdown) συνέχισα το οδοιπορικό μου στους δρόμους της Τουρκίας, οδηγώντας την YAMAHA TRACER 700 από την τουρκική πρωτεύουσα προς την πόλη Gaziantep (710 χλμ. νοτιοανατολικά). Όπως σωστά μ’ είχαν ενημερώσει, η επίδειξη και μόνο του διαβατηρίου μου στα διάφορα οδικά σημεία ελέγχου ήταν αρκετή για να συνεχίσω απρόσκοπτα τη δίτροχη πορεία μου…
Η πόλη Gaziantep, εκτός από πύλη εισόδου στην περιοχή της Ανατολίας, θεωρείται μια από τις παλαιότερες, συνεχώς κατοικημένες πόλεις στον κόσμο – σύμφωνα με τους ιστορικούς κατοικείται αδιαλείπτως από το 3650 π.Χ. Σε αυτή την ομολογουμένως ιδιαίτερη πόλη κατέλυσα για δυο ημέρες, αφού – μεταξύ άλλων – είχα να κάνω το μοριακό covid test που χρειαζόταν για την επικείμενη είσοδό μου στο Ιράκ. Επίσκεψη λοιπόν στο κεντρικό νοσοκομείο της Gaziantep και 8 ώρες αργότερα είχα το αποτέλεσμα στα χέρια. Αρνητικός…
Αναμφισβήτητα, το μνημειακό ορόσημο της Gaziantep ήταν το πέτρινο κάστρο της, που ορθωνόταν στην παλιά πόλη. Γύρω από το κάστρο, στα παρακείμενα σοκάκια, μια «ανθρώπινη κυψέλη» δραστηριότητας και δημιουργικότητας είχε τον πρώτο λόγο, μονοπωλώντας το ενδιαφέρον μου...
Και το καλό: εξαιτίας της δεινής οικονομικής κατάστασης που επικρατούσε στην Τουρκία μετά τα συνεχόμενα στραπάτσα που είχε δεχτεί το τοπικό νόμισμα (η ισοτιμία Ευρώ-Τουρκική Λίρα άγγιζε το 1 προς 10), ένιωθα μικρός κροίσος. Και πώς να μην την έχω «ψωνίσει», όταν η τιμή της βενζίνης είχε κατρακυλήσει στα 0,76 Εuro/lt.
[Τέλος Α’ μέρους]
