Και ξεκίνησα, αλλά με ψιλόβροχο και τον υδράργυρο στους 9 C – αδιάβροχα και ισοθερμικά σε πρώτη ζήτηση! Το ασφάλτινο ίχνος του Υπερσιβηρικού Δρόμου συνέχιζε την μονότονη ευθυτενή διαδρομή του, ενώ απέραντες εκτάσεις καταπράσινων λόφων ήταν το μόνιμο φυσικό σκηνικό καθοδόν.
Παντού Ελλάδα
Από τις μεγάλες πόλεις της διαδρομής μέχρι την Irkutsk, αστική διανυκτέρευση πραγματοποίησα μόνο στην Kemerovo, αφού προτιμούσα να κοιμίζω το ταλαιπωρημένο μου κορμί σε μοτέλ της διαδρομής. Αναφορικά με τις εξυπηρετήσεις καθοδόν (ύπνος, φαγητό, καύσιμα), η κατάσταση πάνω στον Υπερσιβηρικό Δρόμο ήταν αρκετά οργανωμένη. Πιο συγκεκριμένα, βενζίνη 95 οκτανίων διέθεταν όλα τα πρατήρια καυσίμων, ενώ οι τιμές στα μοτέλ ξεκινούσαν από 10 Ευρώ το δωμάτιο (σε αυτή την τιμή ήταν με κοινόχρηστη τουαλέτα).
Στην Kemerovo των 550.000 κατοίκων, που ιδρύθηκε μόλις το 1701, αναλώθηκα σε χαλαρωτικούς περιπάτους δίπλα στις βαθύσκιωτες όχθες του ποταμού Tom, ενώ δεν παρέλειψα να επισκεφθώ στην κεντρική πλατεία της πόλης το άγαλμα του Λένιν και το εμβληματικό Δημαρχείο. H υπόλοιπη πόλη δυστυχώς χαρακτηριζόταν από μια αδιάφορη αρχιτεκτονική προσωπικότητα, που με απογοήτευσε.
Σε αντίθεση πάντως με τα σιβηρικά αστικά κέντρα, τα αμέτρητα χωριά της υπερσιβηρικής διαδρομής διέθεταν χαρακτήρα και χρώμα, προσφέροντας έτσι απλόχερα γεύση Σιβηρίας. Λιλιπούτειοι οικισμοί με πανέμορφες ξύλινες αγροτικές κατοικίες, των οποίων η εξωτερική όψη ήταν σχεδόν πάντα διακοσμημένη με σκαλιστό ξύλο και ζωηρόχρωμα παραθυρόφυλλα. Η κάθε μια παραδοσιακή αγροικία της σιβηρικής γης φάνταζε στα μάτια μου ως ένα μικρό κομψοτέχνημα και όλες μαζί έμοιαζαν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από τον ονειρικό κόσμο ενός παιδικού παραμυθιού. Ήταν μια εικόνα γοητευτική, που με υποχρέωνε συχνά να σταματώ και να την απαθανατίζω φωτογραφικά.
Το πιο δυνατό πάντως γεγονός στην διαδρομή Omsk–Irkutsk με περίμενε μόλις 22 χλμ. ανατολικά της Kemerovo, στην οδό ulista Grecheskaya Derevnya. Εκεί, κυριολεκτικά στη μέση της Σιβηρίας, εντόπισα ένα μικρό σιντριβάνι αφιερωμένο στους Έλληνες και την Ελλάδα! Πως να μην σηκώσω λοιπόν –γεμάτος εθνική περηφάνια– την γαλανόλευκη σημαία μπροστά στο λιτό, ελληνοπρεπές σιντριβάνι της Κεντρικής Σιβηρίας; Παντού Ελλάδα ανακαλύπτω!
Στο Παρίσι της Σιβηρίας
Μετά την πόλη Krasnoyarsk, η λευκή SYM NH-T 300 βρέθηκε να με ταξιδεύει μέσα σε μια πράσινη θάλασσα από αδιαπέραστα δάση, ενώ λησμονώντας την έννοια της ευθείας, ο ασφαλτόδρομος “χόρευε” συνεχώς πάνω σε μικρά βουνά και λόφους και περνούσε μέσα από μικρές γόνιμες κοιλάδες με γραφικά χωριά. Επιτέλους, ξεσκούριασαν τα ρουλεμάν του τιμονιού!
Η πόλη Irkutsk αποτέλεσε μια ταξιδιωτική πραγματικότητα για τον κατάκοπο –αλλά οπωσδήποτε ευτυχισμένο– δίτροχο οδοιπόρο του SYM SIBERIA, που αντίκριζα εδώ το κοντέρ της ακούραστης SYM NH-T 300 να δείχνει 8.400 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού. Είχα σχεδόν κάνει τα 2/3 της συνολικής διαδρομής του ταξιδιού στην Σιβηρία. Δεν είναι και άσχημα!
Κομψή και ρομαντική, η Irkutsk των 600.000 κατοίκων με αιφνιδίασε ευχάριστα, καθώς διέθετε προσωπικότητα και ύφος – δεν ήταν τυχαίο που στα τέλη του 19ου αιώνα η Irkutsk χαρακτηριζόταν ως το «Παρίσι της Σιβηρίας». Με απεριόριστη λαχτάρα για εξερεύνηση, «χάθηκα» περπατώντας σε βαθύσκιωτες γειτονιές, επισκέφθηκα επιβλητικά αρχιτεκτονήματα και ιστορικές εκκλησίες (Καθεδρικός ναός Bogoyavlensky, Saviour’s Crurch) που αντιπροσωπεύουν το πολιτιστικό και θρησκευτικό «φορτίο» της πόλης και ήπια τον καφέ μου στα μικρά παρόχθια καφέ του ποταμού Angara. Εντάξει, ρομαντική κρουαζιέρα στα νερά του ποταμού Angara δεν έκανα!
Τόπος εξορίας
Η Irkutsk μού επιφύλαξε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, με αφετηρία το 1651, χρονιά κατά την οποία Κοζάκοι κυνηγοί ίδρυσαν ένα μικρό οικισμό στις όχθες του ποταμού Angara για τη διαχείμασή τους. Ωστόσο, το γεγονός που έβαλε την σφραγίδα του στην πολιτιστική ταυτότητα της Irkutsk ήταν η Δεκεμβριανή στάση κατά του Τσάρου Νικολάου Α΄ (1825). Οι στρατιωτικοί–πραξικοπηματίες και όλοι όσοι συμμετείχαν (ευγενείς, καλλιτέχνες, κ.ά.) στην αποτυχημένη προσπάθεια ανατροπής του Τσάρου, εξορίστηκαν εδώ στη μακρινή Irkutsk. Αυτή όμως ήταν η αιτία, η Irkutsk να αποκτήσει την απεχθή «ετικέτα» της πόλης–εξορίας.
Και φυσικά, η γνωριμία μου με την Irkutsk δεν θα μπορούσε να θεωρείται ολοκληρωμένη δίχως επίσκεψη στην κοντινή λίμνη Βαϊκάλη. Πάμε λοιπόν Βαϊκάλη…
