Άγχη και Προβληματισμοί
Ένα καθημερινό πρόβλημα που αντιμετώπιζα ταξιδεύοντας στο νότο της Αμαζονίας –και κατ’ επέκταση στην Βραζιλία– ήταν η συνεννόηση με τους ντόπιους. Με παντελή άγνοια της πορτογαλικής ή ισπανικής γλώσσας από πλευράς μου, η επικοινωνία γινόταν χάρη στα ελάχιστα αγγλικά που κάποιοι τυχόν γνώριζαν ή με τη χρήση της νοηματικής γλώσσας (εδώ γελάμε) – οι δε νεότεροι (σε ηλικία) χρησιμοποιούσαν το google translate του κινητού τους. Αλλά παρόλο την περιπέτεια της ασυνεννοησίας, κατάφερνα τελικά να βγάζω άκρη επιβιώσω και –αν μη τι άλλο– το διασκέδαζα πολύ. Αντίθετα, μεγάλο άγχος και προβληματισμό μού προκαλούσε στην Αμαζονία (και κατ’ επέκταση στην Κεντρική Βραζιλία) το ωράριο του ταξιδιού. Λόγω γεωγραφικής θέσης, ο ήλιος ανέτειλε στις 06:00 και έδυε στις 18:00 – μιλάμε για 12 ώρες μέρα και 12 ώρες νύχτα. Έπρεπε λοιπόν να ολοκληρώνω την ημερήσια πορεία μου γύρω στις 17:00, μια ώρα πριν νυχτώσει. Φυσικά και δεν ήθελα (για πολλούς και ευνόητους λόγους) να ταξιδεύω μετά την δύση του ηλίου, μέσα στα μαύρα σκοτάδια! Αχ, πόσο νοσταλγούσα τα καλοκαιρινά ταξίδια στον σκανδιναβικό βορρά, με συντροφιά τον Ήλιο του Μεσονυκτίου!
Πέτρες και Σφραγίσματα
Όσο πάντως περνούσαν οι ημέρες και περιπλανιόμουν με την μοτοσυκλέτα μου στο καταπράσινο κόσμο της βραζιλιάνικης επαρχίας Acre, τόσο η ψυχή μου ηρεμούσε και αγκάλιαζε με αγάπη τούτο τον ανεπιτήδευτο τόπο. Μην έχοντας συγκεκριμένο προορισμό και δίχως το άγχος των καθημερινών χιλιομέτρων να με βασανίζει, οδοιπορούσα τελείως ανέμελος και με διάθεση να πλημμυρίζω τα εσώψυχά μου με αγχολυτικές παραστάσεις μιας απρόσμενα γαλήνιας Βραζιλίας, που καμία σχέση δεν είχε με τα πολύβουα –και ομολογουμένως επικίνδυνα– αστικά της κέντρα (Sao Paulo, Rio de Janeiro)!
Το στοιχείο αυτό μού έδινε δύναμη και κουράγιο να ανταπεξέλθω στις οδικές δυσκολίες του Amazonas 2023. Παρεμπιπτόντως, η κατάσταση του οδικού δικτύου στη Βραζιλία εξαρτάται άμεσα με τις καιρικές συνθήκες και την γεωγραφική τοποθεσία. Στην Αμαζονία συγκεκριμένα, ένα μεγάλο μέρος του οδικού δικτύου δεν είναι ασφαλτοστρωμένο, με αποτέλεσμα να μην είναι εφικτή η ολοκλήρωση της διαδρομής, ειδικά την εποχή των βροχών. Και ποια ήταν η κατάσταση αυτών των χωμάτινων οδικών αξόνων; Οι πέτρες στα νεφρά έπεφταν, τυχόν σφραγίσματα στα δόντια έφευγαν και το δέρμα άλλαζε χρώμα –γινόταν κόκκινο– από την σκόνη! Αυτές ήταν κάποιες από τις θεραπευτικές ιδιότητες των βραζιλιάνικων χωματόδρομων, όταν τους διασχίζει κανείς με μοτοσυκλέτα.
Το σημαντικότερο πάντως είναι να μπορείς να τους διασχίσεις, γιατί την εποχή των βροχών η δίτροχη διάσχισή τους αντιπροσωπεύει ένα οδικό τόλμημα με μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας, αφού οι σφοδρές τροπικές βροχές μετατρέπουν τους χωματόδρομους σε απέραντα “εργοτάξια” λάσπης! Αυτός είναι άλλωστε ο βασικότερος λόγος που επιλέγει κανείς την ξερή περίοδο (dry season) για να ταξιδέψει με μοτοσυκλέτα στην Αμαζονία – είναι η εποχή με τις λιγότερες βροχοπτώσεις. Και παρόλο τα πυκνά σύννεφα σκόνης που κλήθηκα να αντιμετωπίσω οδηγώντας πάνω στους δυσκολοδιάβατους βραζιλιάνικους χωματόδρομους, σε περίπτωση που θα έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στην σκόνη ή την λάσπη, τότε θα ψήφιζα δαγκωτά… σκόνη!
Εις το επανιδείν
Με το γαλάζιο του ουρανού και το πράσινο της τροπικής χλωρίδας να αποτελούν τις κυρίαρχες αποχρώσεις, η διαδρομή του Amazonas 2023 συνεχίστηκε κατόπιν στην επαρχία Rondonia, της οποίας πρωτεύουσα είναι η Porto Velho. Δεν ήθελα να το αποδεχθώ, αλλά οι μέρες μου ήταν πλέον μετρημένες… Κι εδώ στη Rondonia περιπλανήθηκα σε παραδοσιακά χωριά και κωμοπόλεις, έχοντας ωστόσο να αντιμετωπίσω (εκτός από την φιλικότητα των συμπαθέστατων ντόπιων) αρκετές αντικειμενικές δυσκολίες, όπως τη δυσβάστακτη υγρασία, τα αιμοδιψή κουνούπια, την λάσπη, την ζέστη (30 C–32 C), τις σύντομες καταιγίδες και την μοναξιά του δρόμου.
H επιστροφή στην Porto Velho σηματοδότησε την οριστική ολοκλήρωση του Amazonas 2023. Κτισμένη στην ανατολική όχθη του ποταμού Rio Madeira, η πόλη Porto Velho μετρά μόλις 116 χρόνια ζωής, αφού θεμελιώθηκε το 1907 από την αμερικανική εταιρία Madeira Mamore Railway Comany, στην διάρκεια της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου Madeira–Mamore. Ο μικρός παραποτάμιος οικισμός σταδιακά μεγάλωσε και σήμερα φιλοξενεί περίπου 548.000 κατοίκους. Αφού έκανα μια μονοήμερη εκδρομή με ποταμόπλοιο στα νερά του Rio Madeira, παρέδωσα κατόπιν τη μαύρη Honda XRE 300 Rally στις εγκαταστάσεις της #taginoadventuretour (ο Joao Tagino έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι) και ετοιμάστηκα ψυχολογικά για την αεροπορική επιστροφή–ταλαιπωρία στην Ελλάδα (άλλες 36 ώρες ταξίδι)!
Αποχαιρετώντας τον τροπικό κόσμο της Αμαζονίας, παραδόξως έπιασα τον εαυτό μου αρκετά μελαγχολικό. Διόλου τυχαίο άλλωστε, αφού εδώ –στην καρδιά της Βραζιλίας– τα δίτροχα βήματά μου μ’ είχαν ξεναγήσει στον μεγαλύτερο πνεύμονα πρασίνου του πλανήτη και παράλληλα μού είχαν αποκαλύψει ανθρώπους φιλικούς και αυθεντικούς που εξακολουθούν να «συνομιλούν» με την ανόθευτη τοπική φύση. Αρκετά δύσκολος αποδείχθηκε τελικά ο αποχαιρετισμός της συναρπαστικής Αμαζονίας. Εις το επανιδείν…
