Του Τάκη Μανιάτη

Τι σχέση έχει η Ducati με τις μονοκύλινδρες μοτοσυκλέτες και την κατηγορία Supermotard; Καμία.

Και τώρα, τι να συζητήσουμε για κατηγορία supermotard και μονοκύλινδρα, αφού πλέον η συγκεκριμένη κατηγορία δεν είναι εμπορική – όχι όπως ήταν τουλάχιστον τις χρυσές εποχές των αγώνων στη χώρα μας – την δεκαετία της αρχής της νέας χιλιετίας. Οι μοτοσυκλέτες που προσφέρονται είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, και ειδικά στα μεγάλα μονοκύλινδρα, οι μόνοι εκπρόσωποι είναι…. η εξής μία, σε τρεις παραλλαγές: Πορτοκαλί KTM 690 SMC R, σε λευκή – μπλε Husqvarna 701 Supermoto και σε κατακόκκινη GASGAS SM700.

Εδώ έρχεται να προστεθεί η Ducati με την 698 Hypermotard που είναι η πρώτη της μονοκύλινδρη στην σύγχρονη εποχή, γιατί είχε διαθέσει ξανά στο κοινό μία μονοκύλινδρη μοτοσυκλέτα δρόμου, τη δεκαετία του ‘90, την Supermono. Στα 550 κυβικά εκατοστά, με απόδοση 75 ίππων και βάρος στα 100 κιλά, αυτή η επίδειξη τεχνολογίας κατασκευάστηκε μόλις σε 67 αντίτυπα, για να μπορεί να συμμετάσχει στον αντίστοιχο θεσμό, όπου και κατέκτησε τον τίτλο αναβατών και κατασκευαστών, το 1993.

Είναι μία μοτοσυκλέτα κόσμημα, που χαίρεσαι να την απολαμβάνεις οπτικά, και δείχνει περισσότερο ως επίδειξη τεχνολογίας παρά ως είσοδο σε μία κερδοφόρα αγορά, μιας και κάτι τέτοιο, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν υπάρχει. Σαν νούμερα, σαφώς και δεν μπορεί να περιμένει η Ducati να κονομήσει από μία τέτοια μοτοσυκλέτα, όμως, με την πρόσφατη είσοδό της στις motocross, και εν αναμονή της φυσικής συνέχειας, των enduro, ήταν προφανώς κάτι που όφειλε να κάνει ως κατασκευαστής – να έχει μία μονοκύλινδρη supermotard πρόταση, δείχνοντας τα δόντια της.

Άλλες εποχές τότε, με την κατηγορία να μην ευδοκιμεί και την Ducati να μην προχωράει σε εμπορική κίνηση με εκείνο το μοντέλο.

Σύγχρονη μονοκύλινδρη

Αυτή η σύγχρονη μονοκύλινδρη Ducati, μπήκε στην παραγωγή και όποιος την οδηγεί, έχει την τύχη να βιώνει πως είναι μία μοτοσυκλέτα που σε κάνει χαρούμενο και σου προσφέρει αδρεναλίνη στο μέγιστο βαθμό. Δεν είναι απλά ένα καλό μεταφορικό μέσο, είναι αυτή που θα σε κάνει να περάσεις καλά σε κάθε διαδρομή, να πηγαίνεις γρήγορα και να παίζεις μαζί της απολαμβάνοντας κάθε μέτρο.

Άλλωστε, είναι στριφνή στις χαμηλές στροφές και στις αργές ταχύτητες μέσα στην πόλη, οπότε, σίγουρα δεν προτείνεται για κάτι τέτοιο.

Η Ducati, προκειμένου να κατασκευάσει αυτόν τον μεγάλο μονοκύλινδρο κινητήρα, “έκοψε” τον δικύλινδρο L90 του Panigale, τον γνωστό Superquadro. Είναι μία τακτική που έχει ακολουθηθεί ξανά το 1993, όπως προαναφέραμε.

Ο μισός κινητήρας του Panigale, έφτασε στα 695 κυβικά εκατοστά, διαθέτει σύστημα κίνησης βαλβίδων desmo, και αποδίδει 77,5 ίππους, κάτι που με υπερηφάνια ανακοινώνει η Ducati για τον μεγαλύτερο και δυνατότερο μονοκύλινδρο κινητήρα της αγοράς. Με έμβολο διαμέτρου 116 χιλιοστών και διαδρομή 62, μας έδωσε στο δυναμόμετρο 64 ίππους, μία σοβαρή διαφορά σε σχέση με την ανακοινώσιμη ισχύ.

Αυτό που αξίζει να λεχθεί όμως, είναι πως στις χαμηλές και μεσαίες στροφές, αυτός ο κινητήρας είναι πολύ πιο γεμάτος από τις υπόλοιπες της κατηγορίας.

Αποδίδει από χαμηλά έως ψηλά πολύ ομαλά, με αποτέλεσμα να μπορείς να χειριστείς την μοτοσυκλέτα εύκολα. Από τις 2.000 – 2.500σ.α.λ. μπορείς να ανοίγεις το γκάζι χωρίς σκορτσαρίσματα, και από τις μεσαίες και στροφές, να το ανοίξεις όλο, και να επιταχύνει σαν τρελή. Κάπου εκεί, χάνεται η μπάλα, με τον κινητήρα να στροφάρει απίστευτα γρήγορα και την μοτοσυκλέτα να φεύγει σαν τρελή μπροστά. Για παράδειγμα, είσαι με 6η και 150χ.α.ω. στο κοντέρ, και μόλις ανοίξεις τέρμα το γκάζι, βλέπεις τα 200 πολύ γρήγορα με την επιτάχυνση να σε ωθεί εκεί και να κρατιέσαι από το τιμόνι. Είναι ένας πολύ δυνατός κινητήρας σε απόδοση, χωρίς κοψίματα, χωρίς κομπιάσματα, χωρίς αδύναμα σημεία στην καμπύλη του ή ‘’τρύπες’’, με ανέβασμα στροφών σταθερό και ταχύ.

Άψογη αίσθηση

Το κιβώτιο ταχυτήτων είναι πολύ θετικό στην λειτουργία του, και η συγκεκριμένη έκδοση, χρησιμοποιεί και quickshifter, που βοηθά πάρα πολύ στις αλλαγές – αλλάζεις χωρίς συμπλέκτη πανεύκολα. Η 1η σχέση του είναι πολύ μακριά, φτάνει στα 70χ.α.ω., κάτι που δυσκολεύει την οδήγηση μέσα στην πόλη. Έτσι, χρειάζεται συνεχόμενη χρήση συμπλέκτη σε αργές ταχύτητες, και αυτό καθορίζει ουσιαστικά και την χρήση του. Είναι μία μοτοσυκλέτα που αρχίζει και λειτουργεί σωστά, όσο τρέχει, και όχι όσο πάει αργά. Με την 2η σχέση να φτάνει στα 100, την 3η στα 140 και την 4η σχέση στα 170, κάπου χάνεται η μπάλα με την επιτάχυνση και τις αλλαγές, και συμπεραίνεις, ότι αυτή η μοτοσυκλέτα, ξεπερνάει τα 200 με άνεση. Είναι τρομακτικός ο ρυθμός με τον οποίο ανεβάζει στροφές και χιλιόμετρα, ειδικά για μονοκύλινδρη μοτοσυκλέτα και αν είσαι supersport αναβάτης, θα σε κερδίσει.

Είναι σαφώς μία μοτοσυκλέτα που θα σε πάει και στη δουλειά σου, είτε θες να πας κυριλέ είτε ντυμένος αλήτικα, αλλά αυτό θα το κάνει μόνο με το δικό της γρήγορο στυλ, διασκεδάζοντας κάθε διαδρομή. Η Ducati άλλωστε την προμόταρε στα video της με οδήγηση σε πίστες ταχύτητας, όπου – με τον κατάλληλο αναβάτη – η μοτοσυκλέτα πλάγιαζε απίστευτα, ντρίφταρε οριακά με το μαρσπιέ στην άσφαλτο, και ταυτόχρονα πέρναγε από χώματα, ‘’κόβοντας’’ την διαδρομή στη μέση.

Όλα αυτά, είναι στο menu της, και μπορείς να τα κάνεις αν είσαι τέτοιος αναβάτης, και να περάσεις καλά, είτε βρίσκεσαι σε μία ασφαλή διαδρομή, είτε σε μία πίστα. Μάλιστα, μπορείς να κοντραριστείς σε πίστες supermotard με τέτοιες μοτοσυκλέτες, και σε πίστες ταχύτητας, με μοτοσυκλέτες supersport. Είναι τόσο καλή και εύκολα προσαρμόσιμη σε δύο διαφορετικούς κόσμους.

Ιταλική κατασκευή

Καταρχάς, είναι πανέμορφη. Στην έκδοση RVE της δοκιμής, που είναι η πολυτελής και με τον πλούσιο εξοπλισμό, έχει διαφορετικά γραφικά από την βασική κόκκινη, αλλά και τον άσο στα number plate, που αυτόματα την στιγματίζουν.

Διαφοροποιείται από την απλή έκδοση στα ηλεκτρονικά, παρέχοντας launch control για εκκινήσεις, wheelie control για τις σούζες, τέσσερα riding modes, με όλα τα ηλεκτρονικά να έρχονται από τις μεγάλες και γρήγορες superbike της Ducati, ενώ είναι αυτά που συναντάμε και στην δικύλινδρη Hypermotard 950, στην οποία βρίσκεται και κοντά σχεδιαστικά άλλωστε.

Επιλέγοντας το πακέτο Ducati Performance, το οποίο πωλείται ως έξτρα, σου δίνει την δυνατότητα, εκτός του Wheelie Control που ρυθμίζεται έτσι κι αλλιώς σε τέσσερα επίπεδα, να έχεις το Wheelie Assist, το οποίο διατηρεί την σούζα σε ένα επίπεδο που προρυθμίζεις. Αυτό συνδυάζεται με τις εξατμίσεις της Termignoni που προσφέρει η Ducati αλλά και το ανάλογο πρόγραμμα, έτσι ώστε να φτάσει η μοτοσυκλέτα στα 85 άλογα (!!).

Ένα νούμερο αρκετά καλό και για την κατηγορία αλλά και γενικά, κάτι που θα θέλαμε να δούμε στην πράξη.

Σίγουρα θα θέλαμε να ακούσουμε τις έξτρα εξατμίσεις, γιατί οι δύο φιμωμένες που έχει την κάνουν να ακούγεται σαν παπί!

Η θέση οδήγησης στα 900 χιλιοστά είναι ψηλή, για να κάθεσαι ψηλά και να νιώθεις που βρίσκεται ο μπροστινός τροχός και να έχεις πλήρη έλεγχο. Φτάνεις κοντά στην τάπα του στενού ρεζερβουάρ, νιώθεις πως είναι κάπως παχουλή στο μπροστινό τμήμα, αγκαλιάζεις καλά το ρεζερβουάρ, και σφίγγεις σωστά την μοτοσυκλέτα.

Το μπροστινό της Marzzochi με διάμετρο 45 χιλιοστών είναι πιο μαλακό από το αμορτισέρ της Sachs σε ρυθμίσεις, και έχουν και διαφορετική διαδρομή – 215 χιλιοστά για μπροστά, 245 για πίσω, με ρυθμίσεις για ότι απαιτείται σε απόσβεση συμπίεσης και επαναφοράς, αλλά και προφόρτιση ελατηρίων.

Επιθετική και χρηστική

Όταν κάθεσαι, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε επιθετική supermotard κατασκευή, με το μαλακό μπροστινό να μην προβληματίζει στην οδήγηση στην πόλη, ενώ οι ρυθμίσεις από το εργοστάσιο, είναι ιδανικές για τον συνδυασμό άνεσης και πρόσφυσης στην καθημερινότητα.

Το μόνο που χρειάζεται προσοχή είναι τα ελαστικά της Pirelli, Diablo Rosso, που είναι ελαστικά που χρειάζονται χρόνο για να ζεσταθούν και να αποδώσουν τα μέγιστα, κάνοντας την κίνηση σε γλιστερές αργές συνθήκες, δύσκολη. Με την χάραξη τους, επιτρέπουν γρήγορη οδήγηση σε καλή άσφαλτο όταν ζεσταθούν, αλλά κρύα, θέλουν πολύ προσοχή – έτσι λειτουργούν έτσι κι αλλιώς τα ελαστικά, αλλά για αυτόν τον χαρακτήρα, κάθε ιδιοκτήτης μπορεί να επιλέξει ανάλογα ελαστικά για να αυξήσει τις δυνατότητες στην χρήση που επιθυμεί.

Όπως πωλείται, αυτή η μοτοσυκλέτα διαθέτει ότι καλύτερο θα έβρισκες στην αγορά, και δη, σε μία Ducati.

Τα φρένα προέρχονται από την Brembo, με ακτινικής τοποθέτησης τετραπίστονη δαγκάνα M4 σε δίσκο 330 χιλιοστών, μιας και για λόγους βάρους επιλέχθηκε ένας δίσκος. Για τους ίδιους λόγους επιλέχθηκαν και οι αλουμινένιοι χυτοί τροχοί 17 ιντσών, που είναι και πανέμορφοι σε αυτούς τους χρωματισμούς και ταιριάζουν σε αυτή την ασφάλτινη ταυτότητα. Το σύνολο, φρενάρει απίστευτα καλά τόσο για τα κιλά όσο και για τις επιδόσεις, με δύναμη και αίσθηση που θα βρεις μόνο σε μία πανάκριβη μοτοσυκλέτα – και ειδικά, σε μία Ducati.

Είναι ένα πακέτο τέλειο, με μικρή οθόνη TFT που στην συγκεκριμένη εφαρμογή δεν μας ενόχλησε ως μέγεθος, αφού ήταν κάτι που δεν χρειάστηκε να δούμε ποτέ – με την ταυτότητα στο στόμα, κοιτάς τον δρόμο και την οδηγική απόλαυση!

Ρυθμίζεις εύκολα έτσι κι αλλιώς όλα τα ηλεκτρονικά, τα φέρνεις στο επίπεδο που θες, και μετά ξεκινάς τη βόλτα σου.

Δεν θα βρεις όμως στην οθόνη την ένδειξη καυσίμου μιας και αυτή δεν υπάρχει, και θα έπρεπε να υπάρχει, κι έτσι, θα πρέπει να βασιστείς στο λαμπάκι της ρεζέρβας που θα σε ειδοποιήσει όταν αδειάσει το 12λιτρο ρεζερβουάρ.

Μονοκύλινδρη Panigale

Στα 151 κιλά που δηλώνει η Ducati χωρίς υγρά, είναι μία ελαφριά κατασκευή, με πολύ καλή αίσθηση στον τρόπο που αλλάζει κατεύθυνση, μπορείς να την χειριστείς άνετα στην καθημερινότητα με τον δικό της τρόπο, με εξαιρετική απόκριση στο γκάζι και λειτουργικό κινητήρα.

Όπως και να έχει, είναι ότι καλύτερο και πιο σύγχρονο τεχνολογικά υπάρχει αυτή τη στιγμή, με μικρό βάρος και μεγάλη απόδοση, και ποιότητα που προκαλεί. Με την τιμή της να ξεκινάει στα 14.900euro και την RVE έκδοση να φτάνει στα 15.900euro, εδώ έχουμε ως έξτρα μόνο το Quickshifter, μιας και τα ηλεκτρονικά περιλαμβάνονται στο πακέτο.

Είναι μία σοβαρή κίνηση της Ducati για την είσοδό της στις μονοκύλινδρες που δείχνει το επίπεδο τεχνολογίας στο οποίο βρίσκεται, και θα περιμένουμε σίγουρα και την ανάλογη πρόταση στις μεγάλες μονοκύλινδρες enduro, όπου υπάρχει και μεγαλύτερη αγορά.

Η Ducati κάνει μία επίδειξη τεχνογνωσίας, προσθέτει άλλο ένα μοντέλο στην γκάμα επεκτείνοντας την σειρά Hypermotard προς τα κάτω, δίνοντας άλλη μία επιλογή αδρεναλίνης στους Ducati funs αλλά και στους αναβάτες supermotard που αγαπούν τα μεγάλα μονοκύλινδρα. Και ο τρόπος που το κάνει, είναι ξεκάθαρα κόκκινος και ιταλικός.