Περίπου 3 χλμ. ήταν η ουρά των οχημάτων στα ρωσο–γεωργιανά σύνορα, με τον χρόνο αναμονής να φτάνει τις 7 ώρες. Σκέτη απελπισία! Το ότι κατάφερα όμως να ξεμπερδέψω μόλις σε μια ώρα, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Πως έγινε αυτό; Στο τελευταίο τούνελ πριν τα ρωσικά σύνορα έγινε ένα τρακάρισμα και όλοι αποκλείστηκαν. Όλοι, εκτός από μένα, που κατάφερα να περάσω ανάμεσα από τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα – χρειάστηκε να βγάλω την μια βαλίτσα για να χωρέσει η μοτοσυκλέτα. Όταν σε μια ώρα ξεμπλοκαρίστηκαν, εγώ –που ήμουν μόνος μου στα ρώσικα σύνορα– είχα ολοκληρώσει τις διαδικασίες εισόδου και αναχωρούσα. Άντε γειά.
Πάμε λοιπόν Ρωσία! Η πρώτη στάση ανασυγκρότησης στη χώρα του Βόλγα έγινε στη πρωτεύουσα της Τσετσενίας Grozny, που απείχε 140 χλμ. βορειοανατολικά των συνόρων. Εδώ βρέθηκα αντιμέτωπος με ορισμένα ζωτικά προβλήματα που σχετίζονταν με την διαμονή μου στην Ρωσία και τα οποία είχαν προκύψει από τις κυρώσεις των Δυτικών χωρών στη Ρωσία. Οι πιστωτικές–χρεωστικές κάρτες μου ήταν εκτός λειτουργίας, όλοι οι ιστότοποι ανεύρεσης ξενοδοχείων και καταλυμάτων ήταν μπλοκαρισμένοι, ενώ συνάλλαγμα (ρούβλια) μόνο σε μια συγκεκριμένη τράπεζα μπορούσα να κάνω. Έπρεπε λοιπόν να δώσω άμεσα λύση σ’ αυτά τα καθημερινά ζητήματα επιβίωσης –όπως και τελικά έκανα.
Εξερευνώντας την Grozny, ένα αίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας επικρατούσε σε όλη την πόλη, η οποία είχε αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος μεταξύ Ρώσων και Τσετσένων αυτονομιστών (1990-2000). Παρόλο που το ισλαμικό στοιχείο κυριαρχούσε στην απαστράπτουσα Grozny, επέλεξα να επισκεφθώ μόνο την ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ, την οποία –παρεμπιμπόντως– φρουρούσαν Ρώσοι στρατιώτες.
Στις εκβολές του Βόλγα
Από την Grozny στην Astrakhan (480 χλμ.), ένα επίπεδο τοπίο ερήμου αποτελούσε το φυσικό σκηνικό της διαδρομής, η κατάσταση του οδικού άξονα δεν προβλημάτιζε διόλου τις αναρτήσεις της μοτοσυκλέτας, ενώ –αντίθετα από ότι περίμενα– δεν συνάντησα στρατιωτικά ή αστυνομικά μπλόκα καθ’ οδόν.
Μετά από ένα ταξίδι 3.650 χλμ. στη γεωγραφική καρδιά της Ρωσίας, ο Βόλγας χύνεται στην Κασπία Θάλασσα και οι εκβολές του απλώνονται σε έκταση 160 χλμ. Στο γεωγραφικό σημείο που ξεκινά το Δέλτα του Βόλγα βρίσκεται η πόλη Astrakhan, η αφετηρία του υδάτινου οδοιπορικού «Volga Route». Καλή αρχή…
Ο Τιμούρ και η Νατάσα, ένα ζευγάρι ντόπιων μοτοσυκλετιστών, με εντόπισαν στο κέντρο της Astrakhan να ψάχνω για κατάλυμα και μου πρόσφεραν την ζεστή φιλοξενία τους. Με ξενάγησαν στο σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης τους (Astrakhan Kremlin), περπατήσαμε μαζί στο κεντρικό παραποτάμιο πεζόδρομο και είδαμε τον ήλιο να δύει μέσα στα ασάλευτα νερά του ποταμού (το πρώτο μου ηλιοβασίλεμα στον Βόλγα), συζητήσαμε για τον πόλεμο και τις επιπτώσεις του, δειπνήσαμε με θαλασσινά εδέσματα σε χλιδάτο εστιατόριο της πόλης (η Astrakhan αποτελεί το κέντρο της ρώσικης βιομηχανίας χαβιαριού) και κοιμήθηκα στο παιδικό δωμάτιο της κόρης τους! Ρώσικη μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη.
Από την Astrakhan του Τιμούρ και της Νατάσα ξεκίνησε το επόμενο πρωινό το ταξίδι της πράσινης BMW F 850 GS κατά μήκος του Βόλγα. Επόμενος σταθμός μου η Volgograd (ex-Stalingrad), η πόλη των ηρώων.
Η πόλη των ηρώων
Το ανιαρό τοπίο των απέραντων ρωσικών πεδιάδων συνέχισε να με συντροφεύει στη διαδρομή Αστραχάν – Βόλγογκραντ (430 χλμ.). Ελάχιστα αστικά κέντρα παρεμβάλλονταν καθ’ οδόν, ενώ ο Βόλγας έπαιζε κρυφτούλι στα δεξιά του οδικού άξονα, σπάζοντας την μονοτονία της οδήγησης.
Στα περίχωρα του Βόλγογκραντ (πρώην Στάλινγκραντ), το τεραστίων διαστάσεων άγαλμα “The Motherland Calls” δέσποζε στην κορυφή του λόφου Mamayev και ήταν ορατό από μεγάλη απόσταση. Εκεί βρέθηκα σ’ έναν υποβλητικό μνημειακό χώρο που αντιπροσώπευε έναν ελάχιστο φόρο τιμής για όλους εκείνους που είχαν θυσιαστεί στην προάσπιση του Στάλινγκραντ.
Η μάχη του Στάλινγκραντ υπήρξε μια από τις καθοριστικότερες και πιο φονικές του ρωσικού μετώπου. Οι ηρωικοί υπερασπιστές της πόλης του Βόλγα απέτρεψαν –μετά από 142 μέρες πολιορκίας– την άλωσή της από τα γερμανικά στρατεύματα. Μεγάλο όμως υπήρξε το τίμημα, αφού 1.000.000 Ρώσοι έπεσαν για την υπεράσπιση του Στάλινγκραντ, ενώ οι Γερμανοί έχασαν περί τους 250.000 επίλεκτους στρατιώτες.
Στον ίδιο υπαίθριο χώρο, δίπλα στην βάση του αγάλματος, δέσποζε –μεταξύ άλλων– ένα κυκλικό μαυσωλείο, που στο κέντρο του έκαιγε η άσβεστη φλόγα-ψυχή της πόλης. Στους τοίχους του μαυσωλείου υπήρχαν καταγεγραμμένα 7.777 ονόματα νεκρών Ρώσων, από τους περίπου 1.000.000 που σκοτώθηκαν στην διάρκεια της πολύμηνης πολιορκίας του Στάλινγκραντ. Δέος και κατάνυξη!
Με την επίσκεψή μου στο Πολεμικό Μουσείο της μάχης του Στάλινγκραντ και το παρακείμενο μισοκατεστραμμένο κτίσμα του Λοχαγού Pavlova (το μοναδικό που απέμεινε όρθιο στην πόλη), ολοκλήρωσα το ιστορικό «προσκύνημά» μου στην πόλη των ηρώων. Ενώ αργά το ίδιο βράδυ, καθισμένος μ’ ένα μπουκάλι μπύρα στα σκαλοπάτια της μεγάλης κλίμακας που ένωνε την κεντρική πλατεία του Βόλγογκραντ με τις όχθες του Βόλγα, μοιραία συλλογιζόμουν τον παραλογισμό (εκείνου) του πολέμου και την ηρωική αυτοθυσία των ανθρώπων για ελευθερία!
