Έγινε ο τυπικός έλεγχος και με «έβγαλαν » γρήγορα από την χώρα αποχαιρετώντας με, με ένα παγωμένο νεύμα. Περνώντας στην Αρμένικη πλευρά ξεκινά το μαρτύριο. Τρεις ώρες χρειάστηκαν για να επικυρωθούν τα έγραφα της μοτοσυκλέτας. Θυμάμαι και την προηγούμενη φορά πως είχα πρόβλημα με το τελωνείο, όμως τώρα ήταν πραγματικά εκνευριστικό. Ουρά από ιδιοκτήτες οχημάτων και δύο άτομα στο γκισέ που έξυναν … όχι δεν το γράφω. Δεν ξεκινάμε καλά. Όταν βρεθείτε στην Αρμενία να θυμάστε, declaration office, ουσιαστικά πρέπει να εκδοθεί μια Αρμένικη άδεια κυκλοφορίας.

Χαλάρωσε man, αυτοί είναι οι ρυθμοί τους, εκδίδω και την απαραίτητη ασφάλεια για την μοτοσυκλέτα (10€) και ξεκινάω την βολτούλα μου. Από τα πρώτα χιλιόμετρα η διάθεση μου πήρε τα πάνω της, ακολούθησα μια παραποτάμια διαδρομή με σκοπό να φτάσω σε ένα μοναστήρι του 10ου αιώνα, το Σαναχίν. Βγαίνοντας από το εξαιρετικό κατά τα άλλα οδικό δίκτυο ( μια λωρίδα ανά κατεύθυνση) ξεκινάω την ανάβαση προς την μονή, η οποία απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από τον κεντρικό δρόμο. Σπαστήρι, οι αναρτήσεις του 800ΜΤ αν είχαν φωνή θα έβριζαν Αρμένικα. Ο δρόμος ήταν σκαμμένος, σπασμένος, διαλυμένος, ανύπαρκτος, είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε ένα σημαντικό αξιοθέατο.Ευτυχώς αποζημιώθηκα από την ομορφιά του μοναστηριού αλλά και από τις δυνατότητες της φουτουριστικής cf 800mt .

Το όνομα Σαναχίν στα Αρμένικα μεταφράζεται ως «αυτό είναι παλαιότερο από το άλλο» , ποιο άλλο; Το αντίπαλο δέος, την Μονή Χαγμπάτ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στο ομώνυμο χωριό , δύο χωριά λοιπόν, δύο μοναστήρια, που χωρίζονται από μια χαράδρα και τον ποταμό Ντεμπέντ που την διατρέχει. Αυτό που εντυπωσιάζει πέραν της αρχιτεκτονικής είναι τα χατσκάρ, οι λίθοι με τα περίφημα χαρακτικά σε σχήμα σταυρού, οι σταυρόλιθοι. Τα λες και τρομακτικά. Φεύγοντας έπρεπε να ακολουθήσω το σπαστήρι πάλι, οκ, τέρμα γκάζι και το cf περνούσε αέρας από τις λακκούβες και τα σαμαράκια σηκώνοντας ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης … σίγουρα οι φωνές που άκουσα ήταν κακά λόγια! Πίσω στον δρόμο, η παραποτάμια διαδρομή ήταν πολύ όμορφη, κατάφυτη και στριφτερή. Απόλαυσα την οδήγηση χωρίς να προκαλώ την ασφάλειά μου αλλά και τους ένστολους φίλους…που είναι πολλοί.

Λένε πως υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να επισκεφθεί κάποιος την Αρμενία. Θα σας γράψω μερικούς από αυτούς, εκπληκτικά τοπία, που απαρτίζονται από ψηλά βουνά φαράγγια, ποτάμια, εκκλησιές και μόνες με μοναδική αρχιτεκτονική, γραφικά χωριά και φιλόξενους ανθρώπους. Θέλετε και άλλα, την λίμνη Σεβάν ή όπως την αποκαλούν «η Αρμένικη θάλασσα», η οποία συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες ορεινές λίμνες της Ευρασίας. Θέλετε και άλλα, η Αρμενία είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που ασπάστηκε τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία, Θέλετε και άλλα, η γλώσσα, τα αρμένικα είναι μοναδικά. Θέλετε και άλλα, η χώρα στα «χαρτιά» είναι νεότατη, το 1991 έγινε επίσημα κράτος, η λεγόμενη «δημοκρατία της Αρμενίας», παρόλα αυτά η περιοχή κατοικείται από τον 4ο αιώνα π.Χ. Πραγματικά. Αποτελεί μια εξαιρετική ταξιδιωτική επιλογή για δίτροχους επισκέπτες.

Λίμνη Σεβάν

Φτάνοντας στην λίμνη Σεβάν, στα 2000 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, τα μάτια μου ξαφνιάζονται από το έντονο τουρκουάζ χρώμα, αλλά και από τις οροσειρές που την περιβάλλουν. Λίγα χιλιόμετρα αργότερα φάνηκε η μικρή χερσόνησος που φιλοξενεί Μονή και… λουόμενους! Στάθηκα σε ένα ύψωμα και απλά άφησα το βλέμμα να ξεκουραστεί άλλα και να καταγράψει την υπέροχη εικόνα. Κατευθύνθηκα προς το μοναστήρι που ιδρύθηκε το 874 από την πριγκίπισσα Μαριάμ. Πήρα μερικές φωτογραφίες τους ναούς της Θεοτόκου και των αγίων Αποστόλων και έκανα την πρώτη στάση για καφέ…

Παγανισμός

Η παραλίμνια διαδρομή ήταν πολύ καλή, άσφαλτος , σήμανση, κλπ όσο όμως πλησίαζα προς την πρωτεύουσα Γερεβάν η κίνηση γινόταν περισσότερη και ο δρόμος πιο ταλαιπωρημένος. Μερικά χιλιόμετρα πριν την πόλη έστριψα αριστερά προς την περιοχή Γκαρνί. Είπα να κάνω μια δέηση στον Θεό ήλιο! Ο ειδωλολατρικός Ναός της ελληνιστικής περιόδου ( 1ο αιώνα μ.Χ.) φτιαγμένος πάνω από το φαράγγι του ποταμού Αζάτ είναι αφιερωμένος στον Θεό Ήλιο Μίχρ. Η τοποθεσία είναι πανέμορφη, ο χώρος πεντακάθαρος ενώ διάφορα φυτά, δένδρα και γκαζόν δημιουργούν ένα όμορφο περιβάλλον προσθέτοντας περισσότερη αίγλη στον ναό. Για τους λάτρεις του περπατήματος υπάρχει διαδρομή που οδηγεί στο φαράγγι. Η επίσκεψη στο ναό του Γκαρνί μπορεί να συνδυαστεί με το μοναστήρι του σπηλαίου Γκέγκχαρτ. Ένα μεσαιωνικό μοναστήρι που ανήκει στα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς της unesco. Πίσω στο 800mt, για τα τελευταία τριάντα χιλιόμετρα, τόσο απέχει απείχε η μυθική πρωτεύουσα, το Γερεβάν. Τακτοποίηση στο διαμέρισμα και … έσβησα.

Αραράτ

Πρωινό ξύπνημα, καφές χτυπητός να ανοίξει το μάτι και σε είκοσι λεπτά ήμουν πάλι στο δρόμο. Η βολτούλα των 250 χιλιομέτρων περιλάμβανε 2 μοναστήρια και μια εκκλησιά που προέκυψε στην πορεία αλλά και ιδιαίτερα τοπία.
Σε 35 λεπτά βρισκόμουν στην επαρχεία Αραράτ σε μια εξαιρετική τοποθεσία 8 χιλιόμετρα μακριά από τα τουρκικά σύνορα. Στο μοναστήρι Χορ Βιράπ, που σημαίνει το «βαθύ πηγάδι», το σήμα κατατεθέν της Αρμενίας το πιο γνωστό και πολυφωτογραφημένο μνημείο της Αρμένικης αποστολικής εκκλησίας. Δυστυχώς οι καιρικές συνθήκες (ζέστη, θολή ατμόσφαιρα) δεν μου επέτρεψαν να θαυμάσω το βιβλικό όρος σε συνδυασμό με την Μονή, παρόλα αυτά η θέα ήταν εξαιρετική, με συνεπήρε, χάζεψα. Παρατηρείς το όρος Αραράτ και πράγματι βγάζει κάτι το ιερό, το μυστήριο, έκατσε τελικά η Κιβωτός του Νώε στην κορυφή του ?

Tip, η επίσκεψη να γίνεται νωρίς το πρωί, είναι λιγότερες οι πιθανότητες για σύννεφα στην κορυφή του όρους Αραράτ.

Νόβαράνκ

Ένας κακοτράχαλος επαρχιακός δρόμος χάνονταν μέσα σε χέρσες εκτάσεις και οδηγούσε προς ένα ακόμα σημαντικό αξιοθέατο, την μονη Νόβαράνκ, ναι παίδες, πολύ μοναστήρι αλλά αυτή είναι η Αρμενια. Τριάντα χιλιόμετρα πάλευα με λακκούβες, σαμαράκια, αλλά και χρήστες του δικτύου, όπως βόδια, γαϊδούρια σκυλιά και γελάδια, όμως τελικά το γούσταρα, ναι το γούσταρα, είναι μέρος της περιπέτειας. Γενικά όμως θέλει πολλή προσοχή η οδήγηση στην Αρμενία, δρόμοι, ζώα, οδηγοί το τρίπτυχο της επιτυχίας! Βγαίνω στον κεντρικό δρόμο που επιτέλους είναι καλύτερος , ενώ αργότερα μια ταμπέλα με κατευθύνει αριστερά προς την Μονή. Τα τελευταία χιλιόμετρα διατρέχουν ένα φαράγγι. Το τοπίο είναι εξωγήινο, τεράστιοι βράχοι κόκκινου χρώματος υψώνονται δεξιά και αριστερά του δρόμου, δεν ήξερα που να πρωτοσταματήσω, ηθελα να φωτογραφίζω κάθε σπιθαμή του τοπίου! Απόλαυσα την θέα στους κόκκινους βράχους αλλά και τις δύο εκκλησιές που εναρμονίζονταν απόλυτα με το τοπίο και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Μια ταμπέλα που δεν είχα δει πριν με οδήγησε σε ένα ακόμα θρησκευτικό αξιοθέατο, την εκκλησία ή πιθανά Μονή, Ιωάννη Καραπέτ. Άγριο τοπίο, είδα ανθρώπους ξεχασμένους στον χρόνο καβάλα στα άλογα, να ζουν σε αυτοσχέδια μαντριά μαζί με τα ζωντανά τους, ένα μικρό παιδί να κρατάει μια κότα από τα πόδια… μάλλον την πήγαινε για μεσημεριανό,νγενικά ήταν ενδιαφέρουσα παράκαμψη. Μια ώρα μετά βρισκόμουν στο διαμέρισμα για να ετοιμαστώ για μια μικρή περιήγηση την πόλη.

Γερεβάν ή Ερεβάν ή Γιερεβάν ή τέλος πάντων η πρωτεύουσα της Αρμενίας, πρόκειται για μια πόλη ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, που είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ραζντάν σε υψόμετρο 990 μέτρων. Η ιστορία της είναι μακραίωνη, εικάζεται πως η ζωή στην πόλη ξεκίνησε τον 8 π.Χ. αιώνα. Η σύγχρονη πόλη αποτελείται από μεγάλους δρόμους, ιδιαίτερες πλατείες, ρετρό κτίρια αλλά σοβιετ τσιμεντένια θηρία. Τις βραδινές ώρες έχει πάρα πολλή ζωή, μαγαζιά, εμπορικά κέντρα, εστιατόρια και καφέ, γρήγορο φαγητό και ναργιλάδικα. Έχει παλμό η πόλη, οι νέοι άνθρωποι είναι στους δρόμους καλοντυμένοι έτοιμοι για διασκέδαση. Την ημέρα οι ρυθμοί είναι οι χαρακτηριστικοί μιας μεγαλούπολης, κίνηση, βαβούρα και κόσμος που πάει και έρχεται αγχωμένος. Στο Γιερεβάν τα αξιοθέατα είναι αρκετά, προφανώς και δεν τα είδα όλα αλλά η γεύση που πήρα ήταν καλή. Η άσχετη πληροφορία της ημέρας, η πόλη γερεβαν είναι αδελφοποιημένη με την Αθήνα.

Ξεκίνησα με το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, κτισμένο στον λόφο Τσιτσερνακαμπέρτ, που σημαίνει χελιδονόκαστρο, η θέα προς την πόλη είναι μοναδική, εν συνεχεία πετάχτηκα στην πλατεία Δημοκρατίας του Γερεβάν, η αλλιώς πλατεία του Λένιν, βρέθηκα έξω από την όπερα, περπάτησα στον κεντρικό πεζόδρομο με τα δεκάδες μαγαζιά, δοκίμασα την τοπική κουζίνα και γενικότερα αφουγκράστηκα τους ρυθμούς μιας πολύ ιδιαίτερης πόλης. Όμως ο χρόνος… Είναι πολύτιμος και περιορισμένος, η τέταρτη μέρα στην Αρμενία με βρήκε στον δρόμο της επιστροφής, οδήγησα προς το Γκιουμρί την δεύτερη μεγαλύτερη της χωρας, μια πολη που είχα επισκεφθεί στο παρελθόν και από εκεί προς Bavra από όπου και ξανά μπήκα Γεωργία, βολτάρω δυτικά πλέον…