Το 2011 ήρθε και έφερε... τα ίδια. Τις κλασικές ερωτήσεις σχετικά με το τι θα γίνει, που θα πάμε, πως θα πάμε, με τι τρόπο θα ανταπεξέρθουμε στα εμπόδια. Όμως, παρά την κάμψη της αγοράς, το Bikeit κατάφερε και συγκέντρωσε δεκαεφτά δώρα αξίας 2.519euro τα οποία και κλήρωσε στους αναγνώστες του. Ευχαριστούμε καταρχάς τους δωροθέτες που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν δυνατή μία τέτοια κλήρωση, αλλά και τους αναγνώστες για την συμμετοχή τους.
Μαζί με την κλήρωση τελείωσε και μία σκληρή χρονιά και λογικά, πολλοί είναι αυτοί που σκέφτονται ήδη την ανηφόρα που έχουμε μπροστά μας. Ένας στίβος μάχης τον οποίο κάθε Έλληνας πολίτης, πρέπει να ξεπεράσει για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του.
Και καθώς το 99% των απλών ανθρώπων παρακολουθεί τα δρώμενα προσφέροντας όπως μπορεί, σε μία κοινωνία που σφίγγει το ζωνάρι, ένα μικρό ποσοστό, έχει διαφορετικούς στόχους.
Παρακολουθήσαμε όλη τη χρονιά τους αναβάτες που πρωταγωνίστησαν στους αγώνες, που κέρδισαν, έχασαν, έπεσαν, χτύπησαν, σηκώθηκαν, και τους θαυμάζουμε. Θαυμάζουμε τους αναβάτες ταχύτητας, motocross, enduro, trial, στα ελληνικά και παγκόσμια πρωταθλήματα, για την ικανότητα που έχουν να αφιερώνουν όλη τους τη ζωή σε κάτι τόσο συγκεκριμένο.
Και να το κάνουν καλά, καλύτερα από κάποιους άλλους. Καλύτερα από κάποιους που μπορεί να είχαν το ίδιο, ή και καλύτερο ταλέντο, μοιρασμένους ανά τον κόσμο. Στην Ζουαζηλάνδη μπορεί να κρύβεται πίσω από τις φοινικιές ο αντίπαλος του Rossi, στο Dubai, ο αχθοφόρος, που πιθανότατα θα έριχνε στον Cairoli. Στη Βουλγαρία, κάπου στα χαμόσπιτα, ένας που θα έκανε τον Aubert και τον Knight να τον κοιτάνε με τα κιάλια, αλλά και στην Ελλάδα σίγουρα έχουμε πολύ ικανούς ανθρώπους.
Μία χώρα που βρίθει ταλέντων, που όμως, απασχολημένοι με την καθημερινότητα της επιβίωσης και όχι μόνο, δεν έχουν ασχοληθεί τόσο έντονα με το αγαπημένο τους άθλημα, όποιο κι αν είναι αυτό. Με ρόδες ή χωρίς.
Και τώρα τι πρέπει να κάνουμε; Να ανάψουμε λαμπάδες σε όσους κέρδισαν παγκόσμιο τίτλο, τερμάτισαν σε ένα σημαντικό αγώνα, αψήφησαν καιρικές συνθήκες, όρμησαν στο γύρο της Αφρικής, κάνοντας αυτό που πραγματικά γούσταραν; Πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια και να ζητωκραυγάσουμε γι’ αυτούς που περνώντας καλά με πληρωμένα όλα τους τα έξοδα και δεκάδες χορηγούς, είναι τα ινδάλματά μας;
Αυτός ο αγώνας, κάποια στιγμή τελειώνει, και στο τέλος της χρονιάς, έχει και απονομή.
Ένας κανονικός αγώνας όμως παίρνει εκκίνηση κάθε μέρα, δίπλα μας, στην παρέα μας, στη γειτονιά μας, στο χώρο που κινούμαστε. Κάθε άνθρωπος έχει τον προσωπικό του αγώνα για τον οποίο δίνει μάχη καθημερινή, επί χρόνια, και όχι μέχρι να βαρεθεί και να ασχοληθεί με κάτι άλλο, περισσότερο ενδιαφέρον, επειδή δεν έχει χορηγούς. Η ζωή είναι ο μοναδικός και σημαντικός αγώνας, αλλά εδώ δεν έχει έπαθλο κάθε χρονιά, ούτε ειδική απονομή. Τουλάχιστον, δεν έχει… παράβολο συμμετοχής.
Η νέα χρονιά είναι εδώ, ήρθε με ότι αναμένεται να μας σερβίρουν. Αλλά ως γνήσιοι Έλληνες θα βρούμε ξανά την άκρη και θα το φάμε και αυτό το πιάτο, έστω και χωρίς μαχαιροπίρουνα. Γιατί η αισιοδοξία και ο πρωταθλητισμός ρέουν άφθονα στο αίμα του Έλληνα, σε όποιο στίβο και αν είναι ο αγώνας.
