Του Κωνσταντίνου Μητσάκη
Η αλήθεια είναι πως περίμενα πιο εξονυχιστικό έλεγχο στα σύνορα της Ρωσίας. Ευτυχώς δεν με ταλαιπώρησαν διόλου, μόνο το tank bag άνοιξαν και έριξαν μια φευγαλέα ματιά στο περιεχόμενό του. Ακολούθησε μια ώρα αναμονή για τα απαραίτητα γραφειοκρατικά έγγραφα και όταν παρέλαβα στα χέρια μου το διαβατήριο, πάτησα τη μίζα της μαύρης CRF 250 Rally, αποχαιρέτησα τους εξυπηρετικότατους τελωνειακούς και ξεχύθηκα για μια πορεία 11,000 χιλιομέτρων ανατολικά. Βλαδιβοστόκ, έρχομαι…
Όση ώρα περίμενα τις συνοριακές διαδικασίες να τελειώσουν, ταξίδευα νοερά στα μονοπάτια ενός τεράστιου χάρτη της Ρωσίας που υπήρχε αναρτημένος στον τελωνειακό χώρο. Για μια στιγμή με έπιασε πανικός όταν συνειδητοποίησα την τρελή απόσταση που είχα να διανύσω μέχρι την θάλασσα της Ιαπωνίας. Κώστα, σ’ αυτό το ταξίδι καλύτερα να μην βλέπεις καθόλου τον χάρτη!
Στο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ρωσίας, η διαδρομή που θα ακολουθούσε ο «Δρόμος Ειρήνης 2018» ένωνε τις πόλεις Kursk, Saratov, Samara και Ufa. Αυτό που με ενθουσίασε ιδιαίτερα ήταν η πολύ καλή κατάσταση του οδικού δικτύου, επιτρέποντας έτσι στη μικρή μοτοσυκλέτα να ταξιδεύει απροβλημάτιστα με ταχύτητες 90-100 χλμ/ώρα. Παράλληλα, εγώ μπορούσα να απολαμβάνω το τοπίο και δεν ήμουν συνεχώς συγκεντρωμένος σε κακοτεχνίες και παγίδες του δρόμου. Σε αυτές τις ταχύτητες σαφώς κι ήμουν πιο γρήγορος από τις αμέτρητες νταλίκες, αλλά οι προσπεράσεις θανάτου που επιχειρούσαν οι Ρώσοι οδηγοί με τα τρίλιτρα και τετράλιτρα θηρία τους αποτελούσαν τον χειρότερο εφιάλτη μου…
Στην πόλη Kursk όπου και διανυκτέρευσα, φρόντισα να αγοράσω μια ρώσικη κάρτα SIM για το κινητό, μιας και το θέμα της επικοινωνίας ήταν από τα σημαντικότερα που είχα να διευθετήσω. Ένα καθαρό hostel στο κέντρο της πόλης κοίμισε το ταλαιπωρημένο μου κορμί, ενώ η μοτοσυκλέτα αφέθηκε στην ασφάλεια ενός κλειστού πάρκινγκ, με κόστος μόλις 1.5 ευρώ. Σε καμία περίπτωση η μοτοσυκλέτα δε διανυκτέρευε έξω στον δρόμο ή σε μη φυλασσόμενο χώρο. Ήταν οι ίδιοι οι ντόπιοι που με συμβούλευαν να παίρνω τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας…
Σημαντική ήταν επίσης η βοήθεια που έτυχα και από τους Ρώσους μοτοσυκλετιστές. Όλοι τους χαιρετούσαν στο δρόμο (όπως κάναμε σε αλλοτινές εποχές στην Ελλάδα), οι περισσότεροι έρχονταν να με ρωτήσουν για την παρουσία μου στην χώρα τους, ενώ σε δυο περιπτώσεις προθυμοποιήθηκαν να με οδηγήσουν σ’ ένα κατάλυμα τ’ οποίο πληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφάλειας για την μοτοσυκλέτα.
Για πέντε μέρες, το γνώριμο αλλά συνάμα εκνευριστικό επίπεδο τοπίο των απέραντων ρωσικών πεδιάδων συντρόφευε τα χιλιόμετρα της διαδρομής μου μέχρι τους πρόποδες των Ουραλίων. Η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα, όχι από τα χιλιόμετρα του δρόμου, αλλά από την απεραντοσύνη ενός επαναλαμβανόμενου τοπίου και από το γεγονός ότι η ματιά μου «σκόνταφτε» συνέχεια πάνω σε πανομοιότυπες παραστάσεις οικισμών και πόλεων. Με την ασφάλτινη λωρίδα να κατευθύνεται ανατολικά, οι πάμπολλοι αγροτικοί οικισμοί με τις φτωχικές ξύλινες κατοικίες που παρεμβάλλονταν καθοδόν, μου έδιναν την εντύπωση πως τριγυρνούσα συνεχώς στο ίδιο σημείο.
Οι Saratov, Samara και Ufa ήταν τρεις τυπικές Ρώσικες πόλεις με πάμπολλα πάρκα, δεντροσκέπαστες λεωφόρους, επιβλητικά κτήρια νέο-μπαρόκ αρχιτεκτονικής, σοβιετικά μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών και πάμπολλα ξύλινα χαμηλόσκεπα σπίτια στα προάστια. Δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησαν ιδιαίτερα - μάλλον ανιαρές μου φάνηκαν.
Σε αντίθεση με την αδιάφορη αρχιτεκτονική προσωπικότητα των αστικών κέντρων της διαδρομής μου στην Ανατολική Ρωσία, οι αμέτρητοι οικισμοί που συναντούσα στον διάβα μου διέθεταν χαρακτήρα και χρώμα, μονοπωλώντας έτσι το ενδιαφέρον μου. Μιλάμε για οικισμούς με ξύλινες αγροτικές κατοικίες, των οποίων η εξωτερική όψη ήταν σχεδόν πάντα διακοσμημένη με σκαλιστό ξύλο και ζωηρόχρωμα παραθυρόφυλλα. Η κάθε μια παραδοσιακή αγροικία της Ρώσικης γης φάνταζε στα μάτια μου ως ένα μικρό κομψοτέχνημα και όλες μαζί έμοιαζαν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από τον ονειρικό κόσμο ενός παιδικού παραμυθιού.
Κι αν αναρωτιέστε πως περνούσα τα βράδια μου στην Ρωσία (δεν θέλω πονηρές σκέψεις), η απάντηση είναι απλή: Μουντιάλ, μπύρες και βότκες. Σε κάθε ξενοδοχείο ή πανσιόν (gostinitsa) που διανυκτέρευα, κάθε βράδυ στηνόταν μια μικρή εξέδρα μπροστά στην τηλεόραση και γινόταν ο πανικός, ειδικά όταν έπαιζε η Εθνική Ρωσίας! Ποδόσφαιρο λοιπόν, αυτό το παγκόσμιο «ναρκωτικό»…
Αποχαιρετώντας μέσα από τους καθρέπτες της μοτοσυκλέτας την πόλη Ufa, είχαν περάσει έντεκα μέρες πάνω στην σέλα της μαύρης CRF 250 Rally, με καταγεγραμμένα στο κοντέρ της περί τα 4,300χλμ.
Και πάνω που είχα φτάσει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης λόγω της μονοτονίας του ευθυτενούς οδικού άξονα, η ασφάλτινη λωρίδα άρχισε σταδιακά να αποκτά καμπύλες, να σκαρφαλώνει πάνω σε δασοσκέπαστες βουνοπλαγιές κατάφυτες με κωνοφόρα δέντρα και να προσπερνά ορεσίβιους οικισμούς. Ναι, είχα επιτέλους φτάσει στα Ουράλια, στα “Υπερβόρεια Όρη” των αρχαίων Ελλήνων, που αντιπροσωπεύουν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο τα φυσικά σύνορα ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, στη Ρωσία και την Σιβηρία.
Δείτε εδώ το πρώτο μέρος του ταξιδιού Δρόμος Ειρήνης 2018 του Κων/νου Μητσάκη
Φωτογραφίες
https://www.bikeit.gr/asia/item/16013-taksidiotiko-dromos-eirinis-2018-2o-meros-rosia#sigProId7cc23671fb
