Η αναχώρηση έγινε στις 04:30 τα ξημερώματα, με την HONDA XRE 300 να μπαίνει σηκωτή στο ταχύπλοο. Το υδάτινο ταξίδι ήταν αρκετά άνετο, ενώ οι εικόνες που μου πρόσφερε εν πλω ο Αμαζόνιος ήταν συναρπαστικές για τα «διψασμένα» μάτια μου. Παρόχθια παραδοσιακά χωριά, πυκνή τροπική βλάστηση εκατέρωθεν του ποταμού, στάσεις σε μικρές γραφικές κωμοπόλεις και ντόπιοι βαρκάρηδες συνιστούσαν τις πρωτόγνωρες παραστάσεις της Αμαζονίας, που προσπαθούσα να εγκλωβίσω στην μνήμη μου με αμέτρητα φωτογραφικά κλικ.
Στις 22:30 δέσαμε κάβους στην Manaus. Αφού μοτοσυκλέτα, αποσκευές και αναβάτης γίναμε και πάλι το γνωστό ομοιόμορφο «πακέτο», οι δρόμοι της Manaus με καλωσόρισαν και με οδήγησαν στη πλατεία Sao Sebastiao της παλαιάς πόλης για μια παγωμένη μπύρα. Αυτή την μπύρα την είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου από την αρχή του ταξιδιού.
ΣΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΓΗΣ
Για τις επόμενες 4 μέρες, η λέξη "χαλάρωση" ήταν άγνωστη στο λεξικό μου – από την πρώτη κιόλας μέρα ξεκίνησε η δράση. Αρχικά αφιέρωσα χρόνο στη γνωριμία με την πρωτεύουσα της Αμαζονίας, της οποίας η καρδιά κτυπούσε στο κέντρο της παλαιάς πόλης – εκεί δέσποζε το εμβληματικό Amazon Theater, ένα λαμπρό αρχιτεκτόνημα του 1896.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Manaus γνώρισε μεγάλη οικονομική ευημερία και ανάπτυξη (λόγω της παραγωγής καουτσούκ) και έγινε γνωστή ως το «Παρίσι των Τροπικών». Σήμερα, με 2.100.000 κατοίκους, είναι η όγδοη μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας και αποτελεί το μεγαλύτερο τουριστικό κέντρο του Αμαζονικού Δάσους.
Συμμετέχοντας κατόπιν σ' ένα τουριστικό γκρουπ, πραγματοποίησα μια ολοήμερη εκδρομή με πλοιάριο στις αντιπροσωπευτικότερες ατραξιόν της Μanaus: επίσκεψη σε παραδοσιακό οικισμό ιθαγενών, γνωριμία με τα μοναδικά ροζ δελφίνια του Αμαζονίου και μετάβαση στο σημείο που ενώνονται ο ποταμός Αμαζόνιος με τον ποταμό Rio Negro.
Και φυσικά, ήταν αδιανόητο να μην πατήσω τη νοητή γραμμή του Ισημερινού, που περνά από την τοποθεσία Caracarai (370 χλμ. βόρεια της Manaus). Πραγματοποιώντας μια ολοήμερη περιπετειώδης εξόρμηση 740 χλμ κάτω από βροχή, ο οδικός άξονας BR 174 οδήγησε την μαύρη HONDA XRE 300 στο σημείο όπου ο Ισημερινός τέμνει την γη στην μέση. Εκεί, στο γεωγραφικό πλάτος 0 μοίρες, ύψωσα γεμάτος περηφάνια την ελληνική σημαία που έχω πάντα μαζί μου. Πιστέψτε με, ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα να έχεις την μπροστινή ρόδα στο Βόρειο Ημισφαίριο και την πίσω ρόδα στο Νότιο Ημισφαίριο…
THE “GHOST ROAD” BR 319
Στην Manaus συναντήθηκα με τον Joan Tagino, τον ιδιοκτήτη της εταιρίας "TAGINO ADVENTURE TOUR ", ο οποίος μου είχε χορηγήσει την μαύρη HONDA XRE 300 RALLY για το ταξίδι της Αμαζονίας. Στο δείπνο που μου παρέθεσε συζητήσαμε για όλους και όλα! Για τα δυο εθνικά πρωταθλήματα enduro που είχε κατακτήσει στη Βραζιλία, την συμμετοχή του στο Rally Dakar (2013) και για την "TAGINO ADVENTURE TOUR" που είχε ιδρύσει.
Ο Tagino ικανοποίησε μια τελευταία μου επιθυμία και μου παραχώρησε την μοτοσυκλέτα για να διασχίσω τον φημισμένο οδικό άξονα BR 319 (Manaus – Porto Velho). Μιλάμε για μια διαδρομή 887 χλμ. με κύρια χαρακτηριστικά την αφόρητη μοναξιά και ερημιά (εξού και το προσωνύμιο “Ghost Road”), με δυο περάσματα ποταμών (Amazon, Lagoa Aramapoeira), με 460 χωμάτινα χιλιόμετρα και με απουσία βενζινάδικου για 480 χλμ…
Χάρη στις κατατοπιστικές πληροφορίες του Tagino και στις ιδανικές καιρικές συνθήκες, μετά από 2 ημέρες ταξιδιού πάνω στην δυσκολοδιάβατη τροχιά του BR 319 προσέγγισα πανευτυχής την πόλη Porto Velho. Καθ’ οδόν διανυκτέρευσα στα χωριά Careiro Castanho και Realidade, ανεφοδιάστηκα με καύσιμα από σκονισμένα βαρέλια και γευμάτισα σε pousadas (μικρά ξύλινα εστιατόρια & δωμάτια ύπνου). Μπορεί η κούραση να κτύπησε «κόκκινα», αλλά ειλικρινά το ευχαριστήθηκα. Ήταν η πιο συναρπαστική περιπέτεια δρόμου που έζησα εδώ στην Αμαζονία.
ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ
Στην παραποτάμια Porto Velho παρέδωσα την μοτοσυκλέτα στις εγκαταστάσεις της "TAGINO ADVENTURE TOUR" και επέστρεψα κατόπιν αεροπορικώς στην Manaus, όπου και γράφτηκε ο επίλογος του ταξιδιού "AMAZONAS 2021". Στις 2 μέρες που υπολείπονταν, ο Joao Tagino έγινε ο οικοδεσπότης μου και φρόντισε να με μυήσει στα μικρά και μεγάλα μυστικά της πρωτεύουσας του Αμαζονίου.
Κάποια στιγμή, το διήμερο αεροπορικό ταξίδι της επιστροφής (Manaus – Brazilia – Sao Paulo – Paris – Athens) ξεκίνησε. Το σιδερένιο πουλί έπαιρνε ύψος πάνω από την Manaus, ο Αμαζόνιος ποταμός φαίνονταν όλο και πιο αχνά στο βάθος του ορίζοντα κι εγώ, μελαγχολικός και άκεφος, ατένιζα από το παράθυρο του αεροπλάνου την υδάτινη σιλουέτα του να χάνονται σιγά σιγά από το οπτικό μου πεδίο. Κι όμως, το ένιωθα! Ένα κομμάτι του εαυτού μου είχε μείνει εκεί πίσω, στα τροπικά δάση της Αμαζονίας, και με περίμενε να γυρίσω. Ναι, σίγουρα θα επιστρέψω πάλι…
