Ο κινητήρας της θηριώδους triumph explorer 1200 rally σιώπησε, οι στάλες της βροχής στρίγγλιζαν στο καυτό μέταλλο δημιουργώντας μια ρυθμική μελωδία στα αυτιά μου. Εγώ απλά κοιτούσα, κοιτούσα τον συννεφιασμένο ορίζοντα με τις επιβλητικές κορφές και τα χωριά που φώλιαζαν στις πλαγιές τους. Το κινηματογραφικό σκηνικό μου έδινε την εντύπωση πως ο χρόνος κυλούσε αργά, ενώ η συνοδεία της βροχής που έπεφτε απαλά καθάριζε τις τοξίνες που φώλιαζαν στην ψυχή μου, κάθαρση, απόλαυση, επανεκκίνηση, δεν ήθελα να σταματήσω να κοιτώ.
Μια μέρα νωρίτερα, Σάββατο πρωί, λίγο πριν ο Φλεβάρης μας αφήσει, η παρέα των τριών καβαλάρηδων περνούσε την υψηλή γέφυρα του Ρίου με ρυθμούς χελώνας, φορτώνοντας τον σκληρό δίσκο του μυαλού αλλά και των καμερών με μπόλικο υλικό. Η θερμοκρασία φλέρταρε με τους 15 βαθμούς και ο ήλιος έπαιζε σαν μικρό παιδί παρέα με τα σύννεφα. Η μέρα έδειχνε ιδανική για μοτοσυκλετάδα. Μετά τα διόδια της γέφυρας έπεσε η πρόταση για καφέ μιας και το πρόγραμμα της βόλτας ήταν φλου και το μόνο σίγουρο ήταν η διαμονή στην πόλη του Αγρινίου όπου ο Στέλιος θα έκανε μια πριβέ εμφάνιση τραγουδώντας μερικές από τις επιτυχίες του.
Παίδες τι θα λέγατε να πεταχτούμε μέχρι την Τουρλίδα, να πάρουμε κάνα πλάνο, να απολαύσουμε τη γαλήνη και το μοναδικό τοπίο; Η απάντηση άμεση και θετική. Φύγαμε! Σύντομα βρεθήκαμε στην λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, την μεγαλύτερη της χώρας, η οποία σχηματίζεται μεταξύ των εκβολών του Αχελώου και του Ευήνου.
Ο Στέλιος Ρόκκος και ο Δημήτρης Cookos ακολούθησαν τον Άγγλο εξερευνητή των 1200 cc, οδηγώντας τις μοτοσυκλέτες τους στη στενή λωρίδα γης που ενώνει το Μεσολόγγι με την πρώην Νησίδα Τουρλίδα. Πρόκειται για έναν τόπο ατμοσφαιρικό, γοητευτικό, ειδυλλιακό, που πήρε το όνομα του από του από τα θαλασσοπούλια, τις τουρλίδες! Το μικρό αυτό κομμάτι γης εγκλωβίζει, γαληνεύει, μαγεύει, υπνωτίζει, θέλοντας να κρατήσει τον ταξιδιώτη μόνιμα στα ατάραχα νερά της. Θέλεις τα χαρακτηρίστηκα σπίτια των ψαράδων, τις πελάδες, θέλεις τους ερωδιούς και τις αγριόπαπιες που πετούν εκατοστά πάνω από την επιφάνεια της λιμνοθάλασσας, ή μήπως την μεγάλη αλυκή που τροφοδοτεί με αλάτι την Ελλάδα. Όλες αυτές οι εικόνες συνθέτουν τον απίθανο και μοναδικό αυτό τόπο. Εμείς απλά σταθήκαμε σιωπηλοί για μερικά λεπτά στην άκρη της Αλυκής ξεκουράζοντας το βλέμμα μας και επιστρέψαμε πίσω στην παλαιά εθνική οδό Ρίου-Αγρινίου.
Οδεύουμε προς το φαράγγι της Κλεισούρας. Κάπου εκεί «έκλεισε» και ο καιρός, οι προγνώσεις έπεσαν μέσα, μετά τις τρεις το μεσημέρι η ΕΜΥ έδινε βροχή. Απείχαμε μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη βάση μας, ο ορίζοντας είχε βαφτεί μαύρος, τα σύννεφα ήταν απειλητικά. Οπότε διασχίσαμε το φαράγγι χωρίς να κάνουμε μια στάση στη μονή της Παναγίας Ελεούσας, που είναι καρφωμένη κυριολεκτικά στο άγριο τοπίο που δημιουργήθηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους, ύστερα από γεωλογικές αναταράξεις που άλλαξαν την πορεία του Αχελώου ποταμού.
Τα πρώτα σπίτια της πόλης του Αγρινίου έκαναν την εμφάνιση τους, λίγα λεπτά αργότερα παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες μας στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου Marpessa και εν συνεχεία απολαύσαμε την απόλυτη φιλοξενία σε ένα από τα κορυφαία ξενοδοχεία της δυτικής Ελλάδας. Η βραδιά κύλησε υπέροχα, ο Στέλιος έδωσε τον καλύτερο του εαυτό στη σκηνή, μαγεύοντας με την φωνή και τα τραγούδια του τους καλεσμένους του πριβέ πάρτι. Ευτυχώς δεν βρήκα ξυράφια… «έτσι αγαπάω εγώ έτσι αγαπώωωωωωωω!» κάποια φλέβα θα με «αποχαιρετούσε».
Το Αγρίνιο, η πόλη του καπνού
Στη σύντομη περιήγηση στην 3η μεγαλύτερη πόλη της Δυτικής Ελλάδας βίωσα τον ρυθμό ενός τόπου που κατοικείται από τον 4ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, 62 χιλιάδες ψυχές κατοικούν στην πόλη του Καπνού. Γενικά, το Αγρίνιο είναι πολύ ζωντανή πόλη, αρχικά γιατί αποτελεί το εμπορικό και οικονομικό κέντρο του νομού Αιτωλοακαρνανίας, αλλά και γιατί οι φοιτητές του πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας κρατούν ψηλά τον παλμό της.
Από την πολύβουη πεζοδρομημένη κεντρική πλατεία της Δημοκρατίας, βρέθηκα στις καπναποθήκες των Αφών Παπαστράτου αλλά και του Παπαπέτρου. Στα εντυπωσιακά αυτά κτιριακά συγκροτήματα γίνονταν η αποθήκευση αλλά και η επεξεργασία του καπνού, μα δυστυχώς δεν είναι προσβάσιμα για το κοινό.
Στη συνέχεια βρέθηκα στον παλιό σταθμό του τρένου, ναι υπήρχε δίκτυο σταθερής τροχιάς και στην Δυτική Ελλάδα, μην ξεχνάτε πως στα τέλη του 19ου και στις αρχές 20ου αιώνα το τρένο ήταν το σημαντικότερο μέσο διακίνησης επιβατών και εμπορευμάτων! Φυσικά ερήμωσε για πολλούς λόγους (σκάνδαλα, σκοπιμότητες κλπ) και εν συνεχεία «άρθηκε» από τους γνωστούς αγνώστους. Ο σταθμός του Αγρινίου κτίστηκε το 1898 αποτελούμενος από ένα διώροφο κτίριο και δύο μονώροφα πλαϊνά, πλέον σώζεται μόνο το κεντρικό κτήριο το οποίο και αναπαλαιώθηκε και αξιοποιήθηκε ως χώρος πολλαπλών χρήσεων. Το τελευταίο τρένο πέρασε τη δεκαετία του 1970.
Ένα ακόμα αξιοθέατο της πόλης που αξίζει να περπατήσετε είναι το Παπαστράτειο πάρκο των 54 στρεμμάτων και, για να ολοκληρώσετε την περιήγηση στην πόλη, να επισκεφθείτε το αρχαιολογικό μουσείο της που φιλοξενεί σημαντικά ευρήματα από την ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας.
Πίσω στον δρόμο, η βροχή πλέον μας συνοδεύει για τα καλά, παρόλα αυτά δε γίνονταν να μην πεταχτούμε μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο του Στράτου. Περνάμε τη γέφυρα του Αχελώου και την τεχνητή λίμνη του Στράτου, στρίβουμε δεξιά και ανηφορίζουμε για τον αρχαιολογικό χώρο και…έκπληξη! Κυριακή πρωί και ήταν κλειστός! Τέλος πάντων, μάλλον ο Στράτιος Δίας δε γούσταρε την παρέα μας, παρόλα αυτά να αναφέρω πως στον αρχαιολογικό χώρο, αν είναι ανοιχτός, θα δείτε το θέατρο του 4ου αιώνα με χωρητικότητα 6000 θεατών, τα ερείπια του Ναού του Στρατίου Διός καθώς και τον χώρο της αγοράς. Εμείς δεν είδαμε τίποτα οπότε πίσω στις μοτοσυκλέτες και στον μουσκεμένο δρόμο.
Παρέα με τη δυνατή βροχή κατευθυνθήκαμε προς την Τριχωνίδα, τη μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας. Λίμνη όμως πουθενά, η ομίχλη, η χαμηλή νέφωση και η βροχή την έκρυβαν από τα αχόρταγα μάτια μας. Δεν πειράζει, θα επισκεφθώ την περιοχή στο μέλλον και με βάση το Θέρμο θα περιπλανηθώ στα χωριά που φιλοξενεί στις όχθες της, θα ξεκουραστώ στα ιαματικά λουτρά και θα απολαύσω μοναδικό φυσικό κάλος της περιοχής.
Βγαίνουμε από το Θέρμο και στρίβουμε δεξιά προς την Κάτω Χρυσοβίτσα, για να βρεθούμε στο Βαλτσόρεμα με την παλιά γέφυρα του Ευήνου. Η σιδερένια γέφυρα τύπου Bailey συνέδεε το Θέρμο με τον Πλάτανο για περίπου μισό αιώνα, σταμάτησε να εξυπηρετεί το 2001! Ο Στέλιος άρχισε το τραγούδι συνεπαρμένος από το τοπίο, ο Δημητράκης πέταξε το πουλάκι του ψηλά για να πάρει τα πλάνα του και εγώ προσπαθούσα να γεμίσω το ψηφιακό φιλμ της κάμερας με εικόνες.
Η συνέχεια της διαδρομής πραγματικά συγκλονιστική, ένα ατελείωτο ασφάλτινο γαϊτανάκι ξετυλίχθηκε μέχρι το χωριό Πλάτανος όπου και ξαποστάσαμε για λίγη ώρα στον καφενέ της Ιφιγένειας, ακούγοντας όμορφες ιστορίες για τα Κράβαρα από μια παρέα κατοίκων, που μας καλωσόρισαν αλλά και μας πρόσφεραν έναν ζεστό καφέ, σας ευχαριστούμε για το κέρασμα!
Είμαστε πλέον στα Κράβαρα, τι σημαίνει Κράβαρα, ρωτώ τον χαρούμενο κύριο που μας καλωσόρισε. Υπάρχουν εκδοχές για την ετυμολογία του ονόματος. Η λέξη προκύπτει από την σύνθεση των λέξεων «κάρα» και «βαρείτε». Χτυπήστε στο κεφάλι τους εχθρούς! Μια άλλη εκδοχή για το όνομα προκύπτει από το σλάβικο κραβάρ (γελαδάρης), ενώ υπάρχουν κι άλλες. Πιστέψτε ό,τι θέλετε, αυτό όμως που αξίζει να αναφερθεί είναι πως τα Κράβαρα είναι η πατρίδα των Ευζώνων, ναι των επίλεκτων μαχητών του Ελληνικού στρατού, που διέπρεψαν στα μέτωπα των βαλκανικών πολέμων!
Αφήνοντας πίσω τον Πλάτανο, η διαδρομή που ξετυλίγεται γίνεται ακόμα πιο άγρια, έχουμε ήδη μπει στην απομονωμένη βορειοδυτική ορεινή Ναυπακτία. Η βροχή συνεχίζει το σφυροκόπημα της μέχρι το χωριό του Αγίου Δημητρίου. Το αμφιθεατρικό χωριό με την ασύλληπτη θέα προς την τεχνητή λίμνη Ευήνου, έδειχνε έρημο. Ψυχή δεν είδαμε, ούτε μια καμινάδα να καίει! Κατηφορίζοντας προς τη λίμνη θέλαμε σε κάθε στροφή να σταματάμε, το τραχύ τοπίο, η ομίχλη, η μουντάδα και το τουρκουάζ χρώμα της λίμνης έδεναν αρμονικά. Η κατασκευή της λίμνης ξεκίνησε το 1992 και τελείωσε το 2001 με σκοπό την υδροδότηση της Αθήνας! Το οικοσύστημα όμως που προέκυψε είναι εντυπωσιακό.
Η παραδεισένια διαδρομή συνεχίζεται προς την Περδικόβρυση, ένα χωριό με πέτρινα σπίτια του οποίου η ίδρυση ανάγεται στα βυζαντινά χρόνια. Το χωριό είναι πνιγμένο στο πράσινο, για αυτό μην παραλείψετε να πεζοπορήσετε στο ρέμα του Κάκαβου με τον επιβλητικό καταρράκτη του!
Ο σφιχτός ανηφορικός δρόμος αρχίζει και χάνει τον ασφάλτινο χαρακτήρα του και γίνεται χωμάτινος με το Tiger 1200 explorer rally να δείχνει για ακόμα μια φορά πως δεν καταλαβαίνει τίποτα από τον τύπο του οδοστρώματος, αλλαγή Mode και ξεκινά το παιχνίδι. Με ασφάλεια καλύπτω τα 8 χιλιόμετρα του κακοτράχαλου δρόμου και βρίσκομαι στην μονή της Αμπελακιώτισσας (ίδρυση το1456 ) η επονομαζόμενη «κιβωτό της Ναυπακτίας». Όμορφο μοναστήρι, δυστυχώς ήταν κλειστό, φτάσαμε μετά τις 1300, αλλά το έχω επισκεφθεί ξανά και ομολογώ πως αξίζει να περιηγηθείτε στην αυλή και το καθολικό του.
Προσπερνάμε το χωριό Αμπελακιώτισσα και οδεύουμε πλέον προς την Άνω Χώρα, το κεφαλοχώρι της ορεινής Ναυπακτίας. Το δυσπρόσιτο χωριό της ορεινής Ναυπακτίας αποτελεί το πιο τουριστικά ανεπτυγμένο χωριό της περιοχής, βρίσκεται αραδιασμένο στις απολήξεις των Βαρδουσίων σε υψόμετρο 1060μ. Ο κεντρικός δρόμος είναι πλακόστρωτος και περνά μπροστά από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής (1918), ενώ εκατέρωθεν του δρόμου θα βρείτε καφέ, ταβέρνες και καταλύματα. Ένα από τα αξιοθέατα που χωριού αποτελεί και το μικρό παλιό λεωφορείο, ο Καρνάβαλος! Πρόκειται για ένα όχημα που εκτελούσε το δρομολόγιο προς και από Ναύπακτο μερικές δεκαετίες πριν και βρίσκεται στο κέντρο του χωριού αναπαλαιωμένο και σε περίοπτη θέση!
Στην Άνω Χώρα είχα κανονίσει το γεύμα μας, παρκάρουμε εν μέσω έντονης βροχής έξω από την ταβέρνα του Πατούχα, ο Νικόλας έχει ήδη στρώσει το τραπέζι και ξεκινάει ο εκτροχιασμός. Δοκιμάσαμε τις περισσότερες γεύσεις από το μενού, πεντανόστιμα όλα! Καταλαβαίνετε τα 280 χιλιόμετρα της επιστροφής ήταν βασανιστικά, πόση σόδα να πιείς, πόση!
Κατευθυνόμενοι από Ελατού προς Τερψιθέα, ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του, επιτέλους έβγαλα το rain mode, με σβέλτους ρυθμούς πλέον βρεθήκαμε στην πόλη της Ναύπακτου. Εκεί έπεσε η αυλαία της απόδρασης μας στην μοναδική, ανόθευτη και παραδοσιακή γωνιά της πατρίδας μας που διατηρεί την αύρα μιας εποχής που έχει περάσει προ πολλού.
Η καφεΐνη, έκανε πέρα την κούραση, τονώνοντας το οργανισμό, τονώνω και τον τίγρη επιλέγοντας το sport mode και … μην το πείτε πουθενά…σε δύο ώρες ήμουν στη βάση μου, ατσαλάκωτος.
