Η Ζάκυνθος, “Τζάντε” ή “Φιόρο του Λεβάντε” ανήκει στα Επτάνησα, ενώ έχει γίνει γνωστή για τα τιρκουάζ νερά της, τη χελώνα Καρέτα-Καρέτα που γεννά τα αυτά της στις παραλίες του νησιού, και φυσικά για την παραλία “Ναυάγιο”.
Για να την επισκεφθείς ερχόμενος από την Αθήνα, πρέπει να διανύσεις 290 περίπου χιλιόμετρα, αν θέλεις τον πιο σύντομο δρόμο μέσω της Ολυμπίας Οδού, ώστε να φτάσεις στο λιμάνι της Κυλλήνης.
Από την Κυλλήνη, θα πάρεις το φέρι της Levante Ferries (που έχει το μονοπώλιο πλέον μεταξύ Κυλλήνης-Ζακύνθου και τανάπαλιν), για να πατήσεις στο νησί μετά από ταξίδι μίας ώρας και 15 λεπτών. Φυσικά την περίοδο του Πάσχα, όπως και του Καλοκαιριού, καλό είναι να έχεις κλείσει από πριν εισιτήρια, μέσω διαδικτύου, καθώς πολλές φορές τα δρομολόγια “φουλάρουν”.
Στον πηγαιμό για την Ιθάκη Ζάκυνθο
Για το ταξίδι μου προς τη Ζάκυνθο αυτή τη φορά, ένα ταξίδι που έχω κάνει άπειρες φορές καθώς η γυναίκα μου έχει καταγωγή από εκεί, είχα την τύχη να καβαλάω το Voge 650DSX. Και λέω την τύχη, γιατί α) είχα μεγάλη περιέργεια να καβαλήσω αυτό το On-Off, που φέρνει ξανά τα μονοκύλινδρα στην κατηγορία -που είναι γεμάτη πλέον από δικύλινδρες μοτοσυκλέτες, και β) γιατί όσο και να είναι, παρόλο που έχω κάνει το ταξίδι αυτό στο παρελθόν πολλάκις με γυμνές μοτοσυκλέτες, μια ζελατίνα είναι πολύτιμη όταν οι ταχύτητες ανεβαίνουν.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, το Voge 650DSX εντυπωσιάζει με τον όγκο, την εμφάνιση και τον εξοπλισμό του. Μεγάλο σε διαστάσεις, με μεγάλες σέλες (του συνεπιβάτη σε αρκετά ψηλότερο επίπεδο), design με ρύγχος μπροστά, ακτινωτούς τροχούς 19 και 17 ιντσών με ακτίνες και tubeless ελαστικά Pirelli Scorpion STR διπλής χρήσης, ψηλή και ρυθμιζόμενη ζελατίνα, σχάρα, κάγκελα κινητήρα που προστατεύουν καλά αλλά προεξέχουν πολύ, και θέση οδήγησης “μέσα” στη μοτοσυκλέτα.
Τα 7.295 ευρώ που κοστίζει το 650DSX είναι εξαρχής δελεαστική τιμή αν λάβεις υπόψη σου την πολύ καλή ποιότητα κατασκευής και συναρμογή αλλά και τον στάνταρ εξοπλισμό της μοτοσυκλέτας.
Ρυθμιζόμενη (σε στάση) με το χέρι ψηλή ζελατίνα, TFT οθόνη οργάνων, LED φώτα με δυνατή και σωστή δέσμη, σύστημα ένδειξη πίεσης ελαστικών TPS, ρυθμιζόμενες μανέτες, μονό & διπλό σταντ, USB θύρα φόρτισης μικροσυσκευών σε σωστή θέση δίπλα στα όργανα, σχάρα, ποδιά και κάγκελα, δικάναλο ABS που απενεργοποιείται αν θέλεις, συνδεσιμότητα, κ.α.
Καθότι δεν είχα στην κατοχή μου τις 3 βαλίτσες του έξτρα εξοπλισμού (που η αντιπροσωπεία δίνει σε προνομιακή τιμή με την αγορά της μοτοσυκλέτας), έβαλα τα πράγματα μου σε ένα μικρό σακίδιο πλάτης, χαλάρωσα τους ιμάντες έτσι ώστε να κάθεται στη σέλα του συνεπιβάτη, γέμισα βενζίνη το ρεζερβουάρ των 18 λίτρων (36 ευρώ περίπου με τιμή 2 ευρώ ανά λίτρο) και ξεκίνησα.
“Η χειρότερη έξοδος των τελευταίων 5 χρόνων” διαλαλούσε το ραδιόφωνο λίγο πριν βγω από το σπίτι, και για να πω την αλήθεια είχα αγχωθεί λιγάκι. Όντως, στην Αττική Οδό μετά την θέση Κύριλλο, εκεί που βρισκόταν παλαιότερα η Yamaha, τα αναμμένα αλάρμ των αυτοκινήτων με έκαναν να κόψω ταχύτητα για να αντικρίσω… ένα τεράστιο πάρκινγκ.
Εδώ αισθάνθηκα και πάλι… ευλογημένος που είχα επιλέξει μοτοσυκλέτα για το ταξίδι, και ξεκίνησα μια ατελείωτη σφήνα, που συνεχιζόταν και συνεχιζόταν, και…
…έφτασα στα πρώτα διόδια μετά την Αττική Οδό, αυτά της Ελευσίνας. Το πάρκινγκ χειροτέρεψε. Κι όμως, επειδή ο περισσότερος κόσμος αποφεύγει τα διόδια χωρίς υπάλληλο, οι ουρές τους ήταν λογικές και μετά από λίγη ώρα τα είχα περάσει, και τα άφηνα πίσω.
Η κίνηση είχε τα χαρακτηριστικά ακορντεόν, με τα αυτοκίνητα να κινούνται για λίγο με χαμηλές ταχύτητες, μετά να φρακάρουν, και μετά πάλι να ξεκολλάνε.
Εγώ και το Voge μου παραμέναμε άνετοι, και δίχως άγχος για καθυστερήσεις, αφού κινούμασταν συνεχώς με 70-80 χιλιόμετρα. Σε αυτές τις συνθήκες ο κινητήρας γουργουρίζει, και παρά το 5τάχυτο κιβώτιο οι στροφές είναι πολύ χαμηλές. Παρόλα αυτά, δεν θα με χάλαγε να είχα μια 6η σχέση στη διάθεση μου.
Κάποια στιγμή, μετά την Κόρινθο, η κίνηση αραίωσε αρκετά, και μπόρεσα να ανεβάσω ταχύτητα, για να ταξιδέψω με 120 χλμ/ώρα. Η προστασία από τη ζελατίνα εξαιρετική, καθώς με ύψος αναβάτη 1.70 έστελνε τον αέρα στο πάνω μέρος του κράνους. Αναταράξεις και ρούφηγμα προς τα εμπρός απουσιάζουν εντελώς, ενώ μόνο ο θόρυβος από τον αέρα ενοχλεί στο ταξίδι, θόρυβος που κλασικά εξαφανίζεται με ένα ζευγάρι ωτοασπίδες.
Πολύ καλή είναι και η συμπεριφορά του 650DSX σε πλάγιους ανέμους, με τη μοτοσυκλέτα να παραμένει ανεπηρέαστη στην τροχιά της.
Γρήγορη και ασφαλέστατη η διαδρομή στην Ολυμπία Οδό, αν και σχετικά βαρετή. Ενδιαφέρον έχει η θέα της γέφυρας του Ρίου, η παραθαλάσσια διαδρομή πριν την Πάτρα, και το χάζι που κάνεις στην Πάτρα και στις λοιπές πόλεις (Αίγιο, κ.α.) από ψηλά.
Μετά την Πάτρα, και μετά από ΕΞΙ διόδια, συμπεριλαμβανομένης και της Αττικής Οδού, όπου πλήρωσα συνολικά 9,6 ευρώ (19,2 ευρώ αν συμπεριλάβεις και της επιστροφής), έπιασα το κομμάτι Πάτρα-Πύργος για Κυλλήνη.
Εδώ τα μάτια του αναβάτη πρέπει να είναι δεκατέσσερα, καθώς η ποιότητα της ασφάλτου είναι άθλια, η λωρίδα μία ανά κατεύθυνση και από τους παράδρομους πετάγονται συνεχώς αυτοκίνητα, φορτηγά και τρακτέρ! Και πού να κάνετε τη διαδρομή αυτή βράδυ, όπου απουσιάζει και ο φωτισμός -δεν σας το εύχομαι.
Σε αυτή τη διαδρομή, οι αναρτήσεις του 650DSX με τα 180 mm διαδρομής αποδεικνύουν την αξία τους όταν πέφτεις με πολλά σε λακκούβα, παρά την σφιχτή σχετικά ασφάλτινη ρύθμιση τους που βοηθά τα μάλα στη γρήγορη οδήγηση με πολλά.
Με πολλά; Με πόσα δηλαδή; Με τελική 170 χλμ/ώρα (στα κόκκινα), το 650DSX είναι σταθερότατο μέχρι τέλους, τόσο σε ευθεία, όσο και σε καμπές.
Εν τέλει, έφτασα στην Κυλλήνη. Σημειώστε πως οι μοτοσυκλέτες μπαίνουν πρώτες στο καράβι, οπότε για μια ακόμη φορά δεν χρειάζεται να περιμένετε στην ουρά με τα αυτοκίνητα.
Αν έχει δυνατό ήλιο, το scanner των υπαλλήλων ενδέχεται να συναντήσει πρόβλημα στο να διαβάσει το ηλεκτρονικό σας εισιτήριο, οπότε ανεβάστε τη φωτεινότητα της οθόνης του smartphone, ή αν έχετε τη δυνατότητα τυπώστε το και σε χαρτί.
Τα εισιτήρια Κυλλήνης-Ζακύνθου, κοστίζουν 11.30 ευρώ για τον επιβάτη και 14,50 ευρώ για μοτοσυκλέτα άνω των 250 κ.εκ. επί δύο, δηλαδή συνολικό κόστος 51,6 ευρώ.
Στο ταξίδι με το καράβι φυσούσε νοτιάς 6-7 μποφόρ και το κούνημα ήταν δυνατό, με τους υπαλλήλους του καραβιού να μοιράζουν σακούλες για εμετό. “Πάρτε μία, να υπάρχει.” Ευτυχώς, ως καραβόγατος δεν είχα πρόβλημα, ενώ όταν κατέβηκα στο γκαράζ για την αποβίβαση είδα πως οι υπάλληλοι είχαν δέσει με χοντρό σκοινί το 650DSX από δύο σημεία για να παραμείνει όρθιο!
Λύνουμε σκοινιά, καβαλάμε, και για μια ακόμη φορά η μοτοσυκλέτα μας βγάζει ασπροπρόσωπους, καθώς βγαίνουμε πρώτοι από το καράβι, αποφεύγοντας το μποτιλιάρισμα που μαστίζει το λιμάνι της Ζακύνθου όποτε έρχεται φέρι.
Πασχαλινή Ζάκυνθος
Φτάνω στο ξενοδοχείο Villa Contessa στον Βασιλικό, έχοντας διανύσει 300+ χιλιόμετρα, φρέσκος, δίχως πιασίματα, δίχως βαβούρα στα αυτιά, ενώ μόνο ο πισινός μου ενοχλήθηκε ελαφρώς στο τέλος. Αν όμως αυτό ήταν το μόνο τίμημα σε 300 χιλιόμετρα δίχως στάσεις για ξεμούδιασμα, τότε χαλάλι, κάνεις κι ένα διάλειμμα στα 290 χιλιόμετρα και συνεχίζεις!
Στο νησί της Ζακύνθου, το Πάσχα γιορτάζεται με πολλές παραδοσιακές εκδηλώσεις, επισκέψεις στην εκκλησία για τους πιστούς, και φυσικά με πολύ και καλό φαγητό.
Αρνί ψητό ή στη σούβλα, κοκορέτσι, γαρδούμπες, και λοιπά ψητά κρέατα έχουν την τιμητική τους.
Αν μπορέσετε, ψάξτε να βρείτε το παραδοσιακό “χοιρομέρι” Ζακύνθου, ένα αλλαντικό που θυμίζει πικάντικο προσούτο, φτιάχνεται από χοιρινό κρέας, κατά προτίμηση από το μπούτι του ζώου και καρυκεύεται με άφθονο πιπέρι, δάφνη, μπαχάρι, σκόρδο και αλάτι. Στη συνέχεια, μπαίνει σε άλμη και κρεμιέται για να ψηθεί στον ήλιο. Σερβίρεται κομμένο σε λεπτές φέτες, για να συνοδεύσετε το κρασί σας ή να το προσθέσετε σε σάντουιτς.
Στο τέλος του γεύματος, αν έχετε χώρο για γλυκό, η Ζάκυνθος ενδείκνυται για παστέλι, μαντολάτο και μάντολες, αλλά και για την παραδοσιακή “φρυγανιά”.
Πρόκειται για ένα ελαφρύ (αν κρατηθείτε στο ένα κομμάτι) δροσερό γλυκό που είναι πολύ εύκολο να το φτιάξετε με φρυγανιές και κρέμα αρωματισμένη με μαστίχα. Προτείνω να το δοκιμάσετε σε μια από τις καφετέριες που βρίσκονται στη θέση “Μπόχαλη”, πάνω από τη χώρα της Ζακύνθου, και προσφέρουν φανταστική θέα.
Η πλατεία Σολωμού στη χώρα της Ζακύνθου έχει δυστυχώς κακό σχεδιασμό με άσπρες πλάκες, και απουσία δέντρων, και το μεσημέρι η αντηλιά είναι ανυπόφορη.
Όμως το πρωί, το απόγευμα και το βράδυ, προσφέρεται για καφέ, καλαμπόκι και κάστανα στα κάρβουνα, σινεμά, επίσκεψη στο Βυζαντινό Μουσείο, και πολύ παιχνίδι για τα παιδιά.
Λίγες δεκάδες μέτρα πιο δίπλα υπάρχει μια δεύτερη, μικρότερη πλατεία, αυτή του Αγίου Μάρκου. Πήρε το όνομά της από την ομώνυμη εκκλησία που ιδρύθηκε το 1518 και διακρίνεται για το ότι είναι η μοναδική καθολική εκκλησία στη Ζάκυνθο. Ο σεισμός του 1953 την κατέστρεψε -όπως και το μεγαλύτερο μέρος των κτισμάτων της Ζακύνθου, για αυτό και δεν υπάρχει παλιά πόλη- και ύστερα ξαναχτίστηκε σε μικρότερη κλίμακα.
Στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου το 1797, οι Ποπολάροι έκαψαν τα βιβλία με τους τίτλους ευγενείας. Στην πλατεία αυτή θα βρείτε το Μουσείο Σολωμού και Κάλβου, καφετέριες και εστιατόρια.
Αν θέλετε να χαζέψετε τα μαγαζιά της Ζακύνθου, τότε θα περπατήσετε στον πεζόδρομο της Αλεξάνδρου Ρώμα, όπου θα βρείτε και καφέ αλλά και γρήγορο φαγητό, μπουγάτσα, κ.α.
Για καφέ, brunch και φαγητό προσφέρεται και το λιμάνι της χώρας, εκεί όπου θα βρείτε και την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου, του προστάτη Αγίου της Ζακύνθου.
Στο λιμάνι βρίσκεται και μια σύγχρονα κατασκευασμένη τριήρης -πιθανώς η γνωστή "Ολυμπιάς" του Πολεμικού Ναυτικού αν και δεν είμαστε σίγουροι για αυτό, που για να λέμε την αλήθεια... μοιάζει αρκετά στο Voge 650DSX, όπως βλέπετε και από τις φωτογραφίες μας!
Στα πέριξ της εκκλησίας του Αγίου Διονυσίου θα βρείτε πάγκους που πουλάνε παραδοσιακά γλυκά, όπως την τηγανιτή “φυτούρα”, ένα γλυκό που θυμίζει λίγο τον σιμιγδαλένιο Χαλβά, καθώς φτιάχνεται με χονδρό Σιμιγδάλι.
Αν τώρα επισκεφθείτε το νησί από τον Μάιο και μετά, μπορείτε να ξυπνήσετε τα χαράματα και να επισκεφθείτε μια από τις παραλίες του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου, για να δείτε τους εθελοντές του “Αρχέλων” να ανακαλύπτουν και να σηματοδοτούν τις φωλιές της χελώνας Καρέτα-Καρέτα. Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι θηλυκές χελώνες ξαναγυρίζουν μετά από μερικές δεκαετίες στην ίδια παραλία απ' όπου επωάστηκαν, για να γεννήσουν τα μικρά τους! Αν επισκεφθείτε τις συγκεκριμένες παραλίες στα τέλη καλοκαιριού ή στις αρχές του Φθινοπώρου και είστε τυχεροί, μπορεί να δείτε και χελωνάκια να βγαίνουν από τα αυγά τους και να χάνονται στη θάλασσα.
Κατά την επίσκεψη μου στο νησί έμεινα κυρίως στην περιοχή του Βασιλικού, όπου ήταν και η Villa Contessa, το ξενοδοχείο που έμεινα. Στη Ζάκυνθο ευχαριστήθηκα τις ασφάλτινες διαδρομές με στροφές, ενώ στην άσφαλτο-γυαλί της Ζακύνθου το πλαίσιο και οι αναρτήσεις του 650DSX μου έδιναν πολύ καλή πληροφόρηση, γεμίζοντας με εμπιστοσύνη.
Μετά την Κυριακή του Πάσχα αποφάσισα να επισκεφθώ με τη μοτοσυκλέτα την Μονή της Παναγίας της Σκοπιώτισσας που βρίσκεται στο βουνό Σκοπός, σε υψόμετρο που πλησιάζει τα 500 μέτρα. Για να ανέβει κανείς στη Μονή πρέπει να σκαρφαλώσει έναν στενό και απαιτητικό χωματόδρομο με κροκάλες και ψιλή πέτρα που γλιστράει. Μάλιστα λόγω των βροχών είχε γεμίσει με μεγάλα και βαθιά χαντάκια, και ήταν δύσκολος ακόμα και για αγροτικά 4x4.
Απενεργοποίησα το ABS και ξεκίνησα να ανεβαίνω με το 650DSX. Ευτυχώς που είχε τα ελαστικά διπλής χρήσης, γιατί με ασφάλτινα ελαστικά δεν θα ανέβαινα ποτέ. Τελικά έφτασα πάνω και μπόρεσα να απολαύσω τη μαγευτική θέα.
Η κατηφόρα ήταν ακόμα δυσκολότερη, όμως το 650DSX δεν μάσησε, και κατέβηκα σώος και αβλαβής σε μια διαδρομή που ιδανικά ήθελε ελαφρύ καθαρόαιμο εντουράκι. Τέλος καλό όλα καλά, με το 650DSX να είναι αξιόμαχο ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες!
Επιστροφή στην Αθήνα
Στο ταξίδι του γυρισμού, στις 5 το πρωί καθώς κατευθυνόμουν προς τη χώρα, είχα την ευκαιρία να απολαύσω τα φώτα της μοτοσυκλέτας, που έχουν δυνατή και σωστή δέσμη.
Κι όταν έφτασα και πάλι στην Ολυμπία Οδό, αποφάσισα να δω την συμπεριφορά του 650DSX σε ταξίδι με ψηλότερες ταχύτητες. Ταξιδεύοντας με 130-150 χλμ/ώρα, η μέση κατανάλωση ανέβηκε στα 4,6 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα (αντί των 3,9-4 με ταχύτητα 120 χλμ/ώρα), που αποτελεί και πάλι μια πολύ καλή επίδοση. Ακόμα και έτσι μπορείς να κάνεις το ταξίδι των 290 χιλιομέτρων χωρίς ανεφοδιασμό, ενώ στο τέλος δεν πρέπει να τρομάξεις από την κόκκινη μπάρα που αναβοσβήνει, καθώς έχεις ακόμα πολλά χιλιόμετρα στο ρεζερβουάρ.
Όσον αφορά στους κραδασμούς, μέχρι τα 145 χλμ/ώρα είναι ελάχιστοι και τους αισθάνεσαι “κάπου μακριά” δίχως να ενοχλούν, ενώ από τα 145 και μέχρι τα 170 αυτοί δυναμώνουν θολώνοντας τους καθρέπτες, όμως ακόμα και σε αυτές τις ταχύτητες ο αναβάτης δεν μουδιάζει και κατεβαίνει δίχως να έχει επηρεαστεί.
Μια ωραία πινελιά του έγχρωμου TFT πίνακα οργάνων είναι πως οι αχνές ενδείξεις του στροφόμετρου γίνονται μαύρες -και κάποιες μεγαλώνουν- όσο ο κινητήρας ανεβάζει στροφές, ενώ στα κόκκινα γίνονται κόκκινες. Η συνδεσιμότητα είναι βασική, δεν χρειάζεται εφαρμογή και απλώς σε ενημερώνει πως κάποιος σε καλεί -δεν υπάρχει πλοήγηση, μουσική ή διαδίκτυο.
Στις ενδείξεις της οθόνης συμπεριλαμβάνονται ταχύμετρο, στροφόμετρο, δυο μερικοί και ολικός χιλιομετρητής, θερμοκρασία κινητήρα, βολτόμετρο, trip computer, με καταναλώσεις, ρολόι, ένδειξη πίεσης ελαστικών (!) και ένδειξη σχέσης κιβωτίου. Θα θέλαμε καλύτερη αντίθεση στον δυνατό ήλιο, και μεγαλύτερες ενδείξεις, ενώ σημειώστε πως η οθόνη αλλάζει από λευκό φόντο τη μέρα σε μαύρο φόντο στα τούνελ, ή το βράδυ
Τα φρένα αποδεικνύονται άριστα σε πόλη και χώμα, ενώ θα τα θέλαμε πιο δυνατά μόνο στις υψηλές ταχύτητες. Λίγη προσοχή τέλος θέλει το σχετικά ασαφές κιβώτιο (μεγάλες διαδρομές και πρώτη που κάποιες φορές θέλει δυο προσπάθειες για να μπει), ενώ στις πολύ χαμηλές ταχύτητες (πχ. 30 χλμ/ώρα), ο κινητήρας δεν κρατά εύκολα σταθερή ταχύτητα αστικής χαλαρής βόλτας, και προτιμά να ανεβάζει σιγά-σιγά στροφές.
Έχοντας διανύσει 700+ χιλιόμετρα σε αυτοκινητόδρομο, επαρχιακό δίκτυο, μποτιλιάρισμα, και σε κακοτράχαλο χωματόδρομο πρέπει να παραδεχθώ πως δεν περίμενα να με ενθουσιάσει σε αυτόν τον βαθμό το Voge 650DSX, που με κράτησε άνετο, με βοήθησε να περιηγηθώ σε άσφαλτο και χώμα, και να κρατήσω χαμηλά τα έξοδα της… εξόδου.
Ναι, έχει μικρές ατέλειες όπως το κιβώτιο ή η έλλειψη μιας 6ης σχέσης, που όμως μπορείς εύκολα να ζήσεις μαζί τους, ιδίως όταν η μοτοσυκλέτα τα καταφέρνει τόσο μα τόσο καλά στην “τα κάνω όλα και συμφέρω” all-round αποστολή της!
Υπέροχο, άνετο και οικονομικό ταξίδι σε άσφαλτο και χώμα, φόρτωμα ανελέητο αν το εξοπλίσετε με τριβάλιτσο, με τιμόνι που κόβει πολύ και ροπάτο, υγρόψυκτο μονοκύλινδρο κινητήρα -ιδανικό για κίνηση στην πόλη και απλό στη συντήρηση-, αποδεικνύεται ολοκληρωμένο και αξιόμαχο σε όλα τα τερέν, ενώ ο πλούσιος εξοπλισμός του συνοδεύεται από τη δυνατή τιμή της ελληνικής αντιπροσωπείας.
Τα μονοκύλινδρα On-Off επέστρεψαν, με το Voge 650DSX να μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο γιατί τα προτιμούσαμε τόσα χρόνια, πριν επέλθει η σαρωτική δικύλινδρη επέλαση στην κατηγορία.
Διαβάστε ΕΔΩ το αναλυτικό τεστ του Voge 650DSX από το BIKEIT.
