Κείμενο-Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος

Όσοι πιστοί αναγνώστες του bikeit.gr διαβάσατε (οι υπόλοιποι μπορείτε να το δείτε εδώ: https://www.bikeit.gr/valkania/item/40543-taksidiotiko-protoxroniatiki-apodrasi-stin-alvania-me-aprilia-tuareg-660-meros-1o ) το ταξιδιωτικό της Πρωτοχρονιάς θα έχετε καταλάβει ότι μάλλον δεν είμαστε η κλασική ελληνική οικογένεια οπότε το Πάσχα δεν αποτελεί για μας κάτι που θα μας κάνει να βρεθούμε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι. Με το μεγάλο γιό να έχει κανονίσει ένα 10ημερο ταξίδι στη Νέα Υόρκη, η σύζυγος να μεταβεί στα πάτρια εδάφη, στην Κρήτη, και το μικρό γιό να ρωτάει και να ξαναρωτάει πότε θα «του αδειάσουμε τη γωνιά» για να φέρει το κορίτσι του στο σπίτι, βρήκα και εγώ την ευκαιρία για ένα σύντομο ταξιδάκι στη γειτονική χώρα.

Καταρχήν θα πρέπει να αναφέρω ότι σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι η Κορυτσά απέχει από την Αθήνα όσο και η Θεσσαλονίκη, οπότε ένα ταξίδι στην Αλβανία είναι πιο εφικτό απ’ όσο ακούγετε. Αντί του συνοριακού σημείου της Μέρτζιανης του ταξιδιού της Πρωτοχρονιάς, αποφάσισα αυτή τη φορά να μπω από την Κρυσταλοπηγή, δηλαδή καμιά 30αριά χιλιόμετρα από Καστοριά. Μια διαδρομή που είχα κάνει πριν από λίγο καιρό για ένα ταξιδιωτικό στη Μεγάλη Πρέσπα με ένα MG3. Και αυτή τη φορά παρέμεινα πιστός στην παράδοση να αποφεύγω τον αυτοκινητόδρομο, έτσι χρησιμοποίησα όσο το δυνατόν τους πιο «ήσυχους» επαρχιακούς δρόμους, για να φτάσω στην πόλη της Καστοριάς το βράδυ, μετά από αρκετές ώρες χαλαρής οδήγησης, ακούγοντας στο spotify τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη, Frank Zappa. Μετά από ένα χορταστικό πιάτο Νιοκι με 4 τυριά, chips καρότου και λάδι τρούφας (το «Καφεποτείον ἐν καιρῷ» είναι ένας από τα καλύτερα σημεία για φαγητό στην πόλη) βγήκα λίγο έξω από την πόλη για να βρω ένα ήσυχο σημείο για να κοιμηθώ κάτω από τ’ αστέρια καθώς σε αυτό το ταξίδι δεν κουβαλάω σκηνή όπως την Πρωτοχρονιά αλλά μόνο ένα στρωματάκι και το sleeping bag.

Η νύχτα κάτω κάτω από το έναστρο ουρανό πέρασε χωρίς κάποιο πρόβλημα, παρά τη σχετικά χαμηλή θερμοκρασία. Νωρίς το πρωί, με τον ήλιο να έχει βγει πίσω από τις βουνοκορφές, ακολουθώ τον παλιό δρόμο από Καστοριά για Πρέσπες μέσα σε ένα καφέ τοπίο καθώς σε αυτά τα μέρη η άνοιξη αργεί να έρθει. Τόπος ξεχασμένος από τους ανθρώπους και ίσως και από το Θεό. Και μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό μαρτυρούν τα εγκαταλειμμένα χωριά Γαύρος και Κρανιώνας, καθώς και το Βατοχώρι, που όπως φαίνεται ακολουθεί και αυτό την ίδια -αλλά ετεροχρονισμένη- πορεία. Μόλις μερικά χιλιόμετρα την Κρυσταλλοπηγή είναι το συνοριακό φυλάκιο με δανεισμένη όπως είθισται ονομασία του κοντινότερου χωριού. Οι διαδικασίες απλές και γρήγορες, δεν χρειάζεσαι διαβατήριο παρά την ταυτότητα και μία πράσινη κάρτα για τη μοτοσυκλέτα, και μετά από λίγο οδηγώ στο δρόμο για Κορυτσά. Αν και εκτός διαδρομής θα κάνω μια μικρή παράκαμψη για να φάω τις χειροποίητες πίτες που κάνει μια νεαρή κυρία σε ένα μαγαζάκι 2Χ3, κοντά στην κεντρική πλατεία.

Με γεμάτο το στομάχι (και κόστος μόλις 1,40 € για δύο κομμάτια πρασόπιτας)  ακολουθώ το δρόμο SH3 για Progradec μιας λουτρόπολης στη λίμνη Οχρίδα, που το μέγεθός της την κάνει να θυμίζει θάλασσα, οπότε το καλοκαίρι υπάρχουν οργανωμένες πλαζ και φυσικά πλήθος κόσμου. Ακολουθώ για λίγο τα παράλια, πριν ο δρόμος κατευθυνθεί δυτικά προς Ελβασάν. Καθώς η Αλβανία διαθέτει ελάχιστα τμήματα αυτοκινητόδρομου η κίνηση στους κεντρικούς της δρόμους είναι αρκετή. Με τη μοτοσυκλέτα τα πράγματα είναι πιο εύκολα στις προσπεράσεις αν και χρειάζεται προσοχή καθώς υπάρχουν σε πολλά σημεία αστυνομία που εποπτεύει για παραβάτες. Το ίδιο ισχύει και στο δρόμο μετά τα ελληνικά σύνορα όπου πολλές φορές ελέγχουν για υπέρβαση της ταχύτητας.  

Ο δρόμος αρκετά στενός, διασχίζει χαμηλά βουνά και είναι γεμάτος στροφές αλλά και νταλίκες. Ακολουθώ ένα ντόπιο οδηγό με ένα CBR 600 και σε κάθε μικρό άνοιγμα επιταχύνουμε μαζί και προσπερνάμε μια μια τις νταλίκες και τα φορτηγά. Μια διαδικασία χρονοβόρα και μου στερεί κομμάτι της προσοχής μου από τα μέρη που περνάμε. Το παιγνίδι επιτάχυνσης/προσπέρασης τελειώνει όταν φτάνω στο Librazhd όπου αφήνω το κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσω ένα ακόμα μικρότερο δρόμο που ανεβαίνει βόρεια, παράλληλα με τα σύνορα. Το Google Map δείχνει ότι η διαδρομή αυτή είναι μια ώρα πιο αργή απ’ ότι θα ήταν εάν ακολουθούσα τον κεντρικό δρόμο για Τίρανα και από εκεί για Kukes αλλά όχι μόνο η κίνηση σε αυτό το κομμάτι είναι σχεδόν μηδενική αλλά τα μέρη που διασχίζει αξίζουν 100% την μία ώρα παραπάνω. Εξάλλου για τους λάτρεις της μοτοσυκλέτας ένας ορεινός δρόμος όσο περισσότερες στροφές έχει τόσο καλύτερα είναι. Πέρα από τις σωστά ρυθμισμένες αναρτήσεις του Tuareg, τα «ημι-χωμάτινα» της Shinko έχουν αποδειχτεί εξαιρετικά. Από την πρώτη στιγμή μου άρεσε το κράτημα που πρόσφεραν στην άσφαλτο αλλά πίστευα ότι αυτό θα είχε αντίκτυπο στην αντοχή τους στην άσφαλτο αλλά αυτό είναι το τρίτο ταξίδι στην Αλβανία – πέρα από τις διάφορες βόλτες στην Ελλάδα- και ακόμα έχουν αρκετό πέλμα. Σίγουρα το adventure Aprilia έχει σπορ χαρακτήρα και σε προδιαθέτει να κινηθείς γρήγορα αλλά πάντα στο ταξίδι παραμένω μέσα σε αρκετά μεγάλα όρια ασφαλείας, αλλιώς εύκολα μπορεί να παρασυρθεί κανείς όχι μόνο με άσχημα αποτελέσματα αλλά και να περάσουν τα τοπία δίχως να προλαβαίνεις να τα παρατηρήσεις.

Μια στάση για φωτογραφίες αλλά και οδήγηση σε ένα χωματόδρομο προσφέρει την απαραίτητη καθυστέρηση για να αποφύγω το μαύρο σύννεφο βροχής που υπάρχει μπροστά μου, καθώς βαριέμαι το λύσε/ δέσε/φόρεσε, ενώ ο «νόμος του Μέρφι» λέει ότι όταν βάλεις αδιάβροχο μετά από λίγο η βροχή σταματάει. Μετά από μία ώρα περίπου η ανοιξιάτικη μπόρα έχει σταματήσει και ο δυνατός ήλιος στεγνώνει τα σημάδια της βροχής στην άσφαλτο. Μπορεί η Αλβανία να μην έχει πάρα πολλά δάση αλλά οι ορεινές διαδρομές είναι πολύ ενδιαφέρουσες καθώς ανεβο-κατεβαίνεις συνέχεια σε ένα δρόμο γεμάτο στροφές. Επίσης αυτοί οι μικροί ορεινοί δρόμοι σου δίνουν την ευκαιρία να συναντήσεις κάποια μικρά χωριά και οικισμούς όπου τα πετρόκτιστα σπίτια δεν έχουν αντικατασταθεί από μοντέρνες κατοικίες. Μάλιστα στο χωριό Sebisht, χτιστάδες φτιάχνουν ένα σπίτι με πέτρες, μια παραδοσιακή εργασία που πλέον έχει σχεδόν εξαφανιστεί στη χώρα μας. Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όσο και μικρό να είναι το χωριό συναντώ παιδιά, κάτι που δείχνει ότι υπάρχει ακόμα ζωή, σε αντίθεση με τα δικά μας.

Λίγο πριν την Peshkopi (Επισκοπή) λίγο πριν ένα μεγάλο ανέβασμα συναντώ μια κοπέλα με ένα βαρυ-φορτωμένο ποδήλατο. Την χαιρετώ δίχως να κόψω ταχύτητα και συνεχίζω για να σταματήσω λίγο πιο πάνω. Αντικρίζοντας τον «τοίχο» εμπρός επέστρεψα πίσω και την ρώτησα εάν θέλει βοήθεια για να ανέβει μέχρι το διάσελο. Η αναφορά και μόνο ότι είχε ξεκινήσει από τη Μογγολία για την πατρίδα της, το Λονδίνο, ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι η προσφορά μου ήταν περιττή. Σταματήσαμε για λίγο κουβεντιάζοντας για τις πατρίδες μας αλλά και τα ταξίδια και ύστερα συνεχίσαμε τον ίδιο δρόμο αλλά με εντελώς διαφορετικές ταχύτητες. (όσοι θα ήθελαν να την ακολουθήσουν σε ένα πραγματικά ενδιαφέρον ταξίδι και με κοινωνικό περιεχόμενο ο λογαριασμός της στο Instagram είναι: exploringbybicycle). 

Με τις πολλές στάσεις για να φωτογραφίσω φτάνω στην Peshkopi αργά μεσημέρι, μια κωμόπολη 15.000 κατοίκων που μου θυμίζει αντίστοιχες στην Τουρκία, ίσως και γιατί διακρίνω μόνο μιναρέδες και όχι καμπαναριά, οπότε πρόκειται για μουσουλμάνους. Στο κέντρο πολλά μαγαζιά, σαν μια παλαιού τύπου αγορά με τον κόσμο να κυκλοφορεί παντού, δίνοντας την εικόνα μιας ζωντανής πόλης. Φαγητό στο χέρι και συνεχίζω την περιήγηση σε αυτό που ονομάζεται οδήγηση σε αλβανικό δρόμο, με προορισμό την επόμενη μεγάλη πόλη, την Kukes. Ένα αδιάκοπο ανέβα-κατέβα και η μία στροφή να διαδέχεται την άλλη. Ένα ταιριαστό τερέν για adventure μοτοσυκλέτες όπως το Aprilia Tuareg αλλά όταν η κλίση του δρόμου φτάνει σε κάποια σημεία το 10% ανηφόρας δεν μπορώ να μην σκεφτώ την Αγγλίδα ποδηλάτισσα.

Το κομμάτι Kastriot- Domaj είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές στην Αλβανία καθώς υπάρχουν γραφικά χωριουδάκια, μεγάλες εναλλαγές τοπίου αλλά και οι χιονισμένες βουνοκορφές του πάρκου Korab-Koritnik. Στη διαδρομή αυτή θα συναντήσει κανείς και ένα μεγάλο μνημείο πολέμου για τη  μάχη που δόθηκε το 1944 σε αυτά τα βουνά. Η «roller coaster» οδήγηση θα τελειώσει καθώς θα αρχίσω να κατηφορίζω προς την Kukes. Για να καταλάβετε τι σημαίνει επαρχιακός δρόμος στην Αλβανία θα αναφέρω ότι η απόσταση από την Peshkopi είναι μόλις 72 χιλιόμετρα αλλά το google map το δίνει 1 ώρα και 52 λεπτά. Χρόνος που αφορά αυτοκίνητο αλλά έχετε μια ιδέα για πόσες στροφές μιλάμε.  H Kukes είναι μια κωμόπολη μεγέθους Peshkopi κτισμένη σε μια χερσόνησο στο σημείο που ενώνονται ο Μαύρος και ο Λευκός Δριν ποταμός, που όμως εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει η τεχνητή λίμνη, ένα από τα τρία τεχνητά φράγματα που υπάρχουν στην διαδρομή τους μέχρι την Αδριατική θάλασσα. 

Από το Kukes μέχρι το πάρκο Βαλμπόνα είναι μόλις 113 χιλιόμετρα,  με το google map να αναφέρει το χρόνο οδήγησης δυόμιση ώρες. Τουλάχιστον μάλλον έχει αντιληφθεί το χούι μου για τους μικρούς απομονωμένους δρόμους και έτσι με ανεβάζει για ακόμα μια φορά στα βουνά σε ένα δρόμο που με τα βίας χωράνε δύο αυτοκίνητα με πορεία παράλληλα με τα σύνορα του Κόσοβου και της τεχνητής λίμνης στα αριστερά μου. Έτσι θα φτάσω στη Βαλμπόνα και χωρίς καθυστέρηση θα πάω στο μικρό οικογενειακό ξενώνα που έχω κλείσει ένα δωμάτιο με πρωινό αντί 28 €. Όπως σε όλα τα εντυπωσιακά μέρη εάν φτάσεις εκεί το βράδυ ο εντυπωσιασμός με αυτό που αντικρύσεις με το φως της ημέρας είναι πολύ μεγαλύτερος. Τέτοιο μέρος είναι και το πάρκο Βαλμπόνα.

Συνεχίζεται...