Με αφορμή την περίσταση της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, ο Δήμος Αθηναίων οργάνωσε μία καμπάνια ευαισθητοποίησης για το παράνομο παρκάρισμα, που -ναι, ας το παραδεχθούμε- δεν είναι σαν τις άλλες. Με κεντρικό σλόγκαν την φράση «Δεν μ’ αγαπάς», κάρτες σε σχήμα καρδιάς τοποθετήθηκαν σε οχήματα «παράνομα και αντικοινωνικά παρκαρισμένα», στην επικράτεια του δήμου, μία προφανέστατη επίκληση στο συναίσθημα που δεν αποσκοπεί στην τιμωρία του παραβάτη με πρόστιμο, αλλά στην ευαισθητοποίηση του δείχνοντας του τί πρόβλημα προκαλεί, και πώς.
Την κάρτα βρήκαν στα οχήματα τους, οδηγοί που είχαν διπλοπαρκάρει αλλά και όσους είχαν σταθμεύσει σε ράμπες αναπήρων, πεζοδρόμια, πεζόδρομους και οδεύσεις τυφλών. Οι κάρτες είχαν επάνω τους, προσωποποιημένα μηνύματα, όπως π.χ. τα παρακάτω:
«Δηλαδή τι θα γίνει; Δεν θα πάω σχολείο, επειδή πάρκαρες και παράνομα και αντικοινωνικά; Δεν περνάω με το αναπηρικό μου αμαξίδιο». Η Μαρία από το ισόγειο.
«Είδα ήλιο και είπα να βγω βόλτα με τα δίδυμα. Πάει η βόλτα! Πάρκαρες και παράνομα και αντικοινωνικά»! Η Σοφία από τον 3ο.
«Είναι που έχω τις πατερίτσες, μόλις γίνω καλά θα περνάω από πάνω, έτσι που το άφησες. Πάρκαρες και παράνομα και αντικοινωνικά»! Ο Λάμπρος από απέναντι.
Και ο Δήμαρχος Αθηνών, Χάρης Δούκας, έγραψε το δικό του μήνυμα: «Αγάπη δεν είναι μόνοι οι σοκολάτες και τα λουλούδια. Είναι και να νοιάζεσαι τον συνάνθρωπό σου. Να δίνεις χώρο στην πόλη να κινηθούν όσοι δυσκολεύονται. Άνθρωποι σε αμαξίδια και πατερίτσες, γονείς με καροτσάκια, παππούδες και γιαγιάδες. Αγάπη είναι και να μην παρκάρεις αντικοινωνικά. Ο στόχος μας σήμερα είναι, με τις καρδιές αυτές, να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα και να συναισθανθούμε ότι η Αθήνα ανήκει σε όλες και όλους».
Καλά όλα αυτά, και... γλυκούλικα, μέρα που είναι. Μάλιστα, δεν πιστεύω ότι το γράφω αυτό, αλλά ίσως αυτή η άμεση στόχευση στο συναίσθημα, στην νοητική τοποθέτηση των παραβατικών ατόμων στην θέση ανθρώπων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, από τις πράξεις των πρώτων, να έχει ένα πραγματικό αποτέλεσμα. Ίσως αδυνατώ να αποβάλλω από το μυαλό μου ότι όλοι κρύβουν μία ενσυναισθητική και κοινωνική πλευρά, πίσω από την κυνική σημερινή πραγματικότητα...
Όμως δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε, βλέποντας την γενική αντιμετώπιση των δικύκλων από την πολιτεία, το ποιός τελικά δεν αγαπάει ποιον, κύριε Χάρη. Είναι αυτοί, δρόμοι, εκεί έξω; Υπάρχουν θέσεις στάθμευσης αποκλειστικά για δίκυκλα, πολυάριθμες και ασφαλείς, για να λύσουν αυτό το πρόβλημα; Και πόσα άλλα, που μπορούν οι αναγνώστες μας να αναφέρουν στα σχόλια. Για να μην επεκταθούμε, στο σύστημα υγείας που διαλύεται και τον τρόμο των δικυκλιστών, να μην τυχόν το χρειαστούν και... αφήσουν την ζωή τους στην τύχη. Όπως και να έχει, ένα καλό είναι ένα καλό και πιστεύουμε ότι, μέσα από τις αναδημοσιεύσεις της συγκεκριμένης καμπάνιας, ένα κάποιο μήνυμα θα περαστεί, στους εκ πεποιθήσεως παραβατικούς του παρκαρίσματος.
