Κείμενο – Φωτογραφίες: Ειρήνη Παπακωνσταντίνου – Κωνσταντίνος Δρακάτος (2travelonmotorcycle)
Ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο El Pailon Del Diablo ο οποιος είναι και επισκέψιμος. Υπάρχει ένα μονοπάτι σχεδόν παράλληλο με τον καταρράκτη και μάλιστα σε ένα σημείο φτάνεις ακριβώς κάτω από το νερό. Το κατέβασμα από στενά ολισθηρά σκαλοπάτια και αιωρούμενες γέφυρες ήταν εντυπωσιακό. Το ανέβασμα, πάλι, μας πήρε 1 ώρα . Όταν γυρίσουμε στην Ελλάδα πρέπει να αρχίσουμε γυμναστική .
Αφήσαμε πίσω την τουριστική περιοχή Banos και προχωρήσαμε. Σε μία στάση για καύσιμα συναντήσαμε τον Douglas. Σταμάτησε γιατί κάτι του φαινόταν περίεργο στην συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας του . Ψάξαμε και είδαμε ότι είχε πάθει λάστιχο .Είχε ξεκινήσει με ένα Suzuki V Strom από την Αλάσκα πριν 18 μήνες αμέσως μόλις βγήκε σε σύνταξη και σχεδίαζε να ταξιδεύει στη Λατινική Αμερική για 2 χρόνια ακόμα. Εως τότε δεν είχε εμπειρία από μοτοσυκλέτες και δεν είχε πάθει ποτέ λάστιχο. Αν και τα βουλκανιζατέρ αφθονούν στο Εκουαδόρ, ο Κώστας, σαν γνήσιος Αρβανίτης, επέμενε να του το φτιάξει και να του κάνει και μαθήματα βουλκανισμού για το μέλλον. Περάσαμε αρκετή ώρα μαζί ανταλλάσοντας πληροφορίες και προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του στην Αλάσκα. Τώρα έχουμε και αφορμή να πάμε Βόρεια .
Οι διαδρομές μας γίνονται από επαρχιακούς δρόμους . Άσφαλτος και χώμα εναλλάσσονται. Το μόνο σταθερό μέχρι τώρα είναι η βροχή. Βρέχει κάθε μέρα, ευτυχώς συνήθως μετά το μεσημέρι και αφού έχουμε κάνει κάποια χιλιόμετρα. Αυτός είναι ο λόγος που ξεκινάμε όλο και πιο πρωί .
Έχουμε αρχίσει πάλι και ανεβαίνουμε . Περνώντας από την Riobamba σε ένα μπλόκο μας σταματάνε στρατιώτες. Μας λένε κάτι … No parlare Spanish απαντάμε . Έρχεται ένας φαντάρος που μιλάει Αγγλικά . Μας ζητάει συγγνώμη για την αναστάτωση αλλά πρέπει να μας ψάξουν για εκρηκτικά. Αδειάζουν τις τσάντες μας αλλά είναι φιλικοί, απολογούνται . Ύστερα από την εμπειρία στο Ιράν, κάθε φορά που μας σταματάνε στρατιώτες τρέμω . Αφού δεν έχουμε εκρηκτικά, τι ανησυχείς μου λέει ο Κώστας . Ένα δίκιο το έχει . Μισή ώρα αργότερα μας εύχονται καλό ταξίδι.
Η διαδρομή που ακολούθησε ήταν εξαιρετικά δύσκολη . Κάναμε περίπου 100 χλμ. με πυκνή ομίχλη και βροχή σε ένα δρόμο γεμάτο στροφές. Φτάσαμε στο Alausi μετά από ώρες και προσπαθήσαμε να βρούμε δωμάτιο για να περάσουμε την νύχτα. Όμως όλα τα καταλύματα ήταν κλειστά. Ευτυχώς για εμάς κάποιος ντόπιος μας βοήθησε να βρούμε ένα μέρος να κοιμηθούμε. Μας έκανε εντύπωση ο στρατός και η αστυνομία . Ήταν παντού . Ήταν προεκλογική περίοδος στο Εκουαδόρ και φοβόντουσαν για αναταραχές . Από τα προηγούμενα ταξίδια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής γνωρίζαμε καλά ότι οι Λατίνοι είναι θερμόαιμοι. Στο παρελθόν είχαμε βρεθεί 2 φορές σε διαδηλώσεις και μάλιστα μία, στη μέση ενός πετροπόλεμου.
Στο Alausi ήρθαμε για το τρένο που ξεκινάει από εδώ: Το Devils Nose Train . Η διαδρομή του στις Ανδεις, μέσα σε φαράγγι και ακριβώς στο χείλος του γκρεμού είναι μυθική .Όμως δυστυχώς ( ή ευτυχώς ;) για εμάς λόγω των καιρικών συνθηκών τα δρομολόγια είχαν ακυρωθεί .
Ξανά λοιπόν στο δρόμο και ξανά στην ομίχλη με προορισμό το Ingapirca. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος σε έκταση και σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος του Εκουαδόρ. Είναι ένας θησαυρός από την εποχή των Incas με σημαντικότερο μνημείο τον ναό του Ήλιου, ο οποίος διατηρείται απίστευτα καλά. Εδώ είναι το τελευταίο γνωστό σημείο του Inca Trail . Αφού φωτογραφήσαμε τον χώρο αλλά και τα λάμα που κατοικούν πλέον στον ναό συνεχίσαμε για Κουένκα .
Η Κουένκα δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι ένα στολίδι . Το ιστορικό της κέντρο αποτελεί μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO . Είναι η πόλη των 4 ποταμών με υπέροχες πλατείες , έναν εντυπωσιακό καθεδρικό και πολλές αγορές . Εδώ φτιάχνονται τα καλύτερα καπέλα Παναμά ,αφού η προέλευσή τους είναι το Εκουαδόρ και όχι ο Παναμάς .
Τις 2 ημέρες που μείναμε εδώ φάγαμε τοπικές σπεσιαλιτέ, ήπιαμε τον τέλειο καφέ, γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου και πλύναμε και κανένα ρούχο. Η πόλη μας ενθουσίασε. Στεναχωρηθήκαμε όμως αρκετά όταν περάσαμε μία γέφυρα όπου ήταν γραμμένα τα ονόματα των γυναικών που έχασαν τη ζωή τους τα τελευταία χρόνια . Πάνω από 300 γυναικοκτονίες τον χρόνο λαμβάνουν χώρα στο Εκουαδόρ . Η σκέψη μου πάει αμέσως στην Ελλάδα . Μάλλον το ίδιο νομικό σύστημα με το δικό μας θα έχουν και οι δολοφόνοι θα είναι έξω σε 5 χρόνια, σκέφτομαι .
Ξανά στην ομίχλη, ξανά στην βροχή και ξανά στην Αμαζονία και στον ποταμό Upano. Όλη την ημέρα έβρεχε τόσο πολύ που εξαντληθήκαμε. Βρήκαμε ένα δωμάτιο για να στεγνώσουμε και περιμέναμε να ξημερώσει . Ευτυχώς την επόμένη η βροχή έκοψε και ανεβήκαμε στο Sangay National Park . Είμαστε στα 4000 μέτρα και το κρύο είναι απίστευτο. Και εκεί , μετά το πάσο των 4100 μ . τα σύννεφα φεύγουν και αντικρίζουμε ένα θαύμα της φύσης . Ένα σύμπλεγμα ορεινών λιμνών το Laguna de Atillo . Για τα επόμενα χιλιόμετρα έχουμε δίπλα μας λίμνες και καταρράκτες σε ένα τοπίο αλπικό. Παντού υπάρχουν λάμα και πρόβατα αλλά και αγελάδες .
Κάνουμε στάση στη Coltra. Εδώ βρίσκεται η εκκλησία της Παρθένου Μαρίας της Balbonera . Αυτή είναι η πιο παλιά εκκλησία του Εκουαδόρ και φτιάχτηκε το 1534 από Ισπανούς κατακτητές . Είναι μία εκκλησία μουσείο απλή και επιβλητική ταυτόχρονα . Έξω από την εκκλησία κατά μήκος του δρόμου υπάρχουν σούβλες .Όμως δεν γυρίζουν γουρουνοπούλες, αλλά guinea pig, δηλαδή ινδικά χοιρίδια . Αυτό το φαγητό αποτελεί λιχουδιά στη Λατινική Αμερική . Το είχαμε δοκιμάσει στο Περού αλλά δεν μας άρεσε ιδιαίτερα .
Ο Ισημερινός είναι γεμάτος ενεργά ηφαίστεια . Εκεί οφείλονται οι συχνές σεισμικές δονήσεις και ένα βουητό που ακούμε συχνά . Πρώτος σταθμός μας στον δρόμο των ηφαιστείων είναι το Chimborazo , το ηφαίστειο του οποίου η κορυφή είναι το πιο απομακρυσμένο σημείο από το κέντρο της γης. Δέος .
