Ελλάδα. Στη χώρα όπου οι ποδηλάτες περνούν με κόκκινο αέρα-πατέρα, και κανείς δεν τους ρίχνει δεύτερη ματιά. Κανείς εκτός από έναν αστυνομικό που αποφάσισε να κάνει αυτό που δεν κάνει κανείς συνάδελφος του, κι έκοψε κλήση 700 ευρώ σε ποδηλάτη στα Χανιά της Κρήτης. 

Το κακό με τη χώρα μας είναι πως η ανομία είναι τόσο εκτεταμένη, ώστε μας κάνει φοβερή έκπληξη όταν κάποιος αποφασίσει να εφαρμόσει το νόμο και να γράψει έναν παραβάτη για μια παράβαση που... "δεν την γράφουμε μωρέ παιδί μου, ώχου". Έτσι κι εδώ, σύσσωμος ο τύπος έσυρε τον χορό. "Απίστευτο", "700 ευρώ", "σε ποδηλάτη", κ.ο.κ.

Ένα έχουμε να πούμε εμείς: "Dura Lex, sed lex." Σκληρός νόμος, αλλά νόμος. Πες το πρώτα βέβαια στο κράτος που εφαρμόζει πάντα τους νόμους με δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Άντε να πείσεις τώρα όλους όσους παραβαίνουν την ελληνική νομοθεσία, είτε οδηγώντας, είτε οπουδήποτε αλλού πως κάποιος... κάποτε... ίσως αποφασίσει να τους γράψει. Μπα. Κανείς δεν πείθεται, επειδή ΕΝΑΣ αστυνομικός έγραψε έναν παραβάτη. "Εγώ θα ξεφύγω", "σε εμένα αποκλείεται να συμβεί", ή ακόμα αν είσαι ποδηλάτης: "ε και; αν περάσω με κόκκινο, εγώ θα σκοτωθώ"...

Ας αποφασίσει τελικά το ελληνικό κράτος. Θα τιμωρεί δίχως διακρίσεις τους παραβάτες του Κ.ΟΚ. εφαρμόζοντας το γράμμα του νόμου; Ή θα επεμβαίνει όπου το βολεύει; Όταν έχουμε μπλόκο... όταν δεν βαριόμαστε... όταν θα πάρουμε μπόνους. Όταν, όταν, αν, ίσως...

Για την ώρα καμία ελπίδα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, κι έτσι όταν κάποιος γράφει έναν παραβάτη για μια παράβαση που συνήθως τα όργανα του νόμου χασμουριούνται όταν τη βλέπουν, θα γίνεται είδηση.