Της Δήμητρας Τζο Λαδά

Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος

Born for free spirits

Αυτή την αίσθηση αποπνέει το Yamaha XSR 125. Αίσθηση ηρεμίας, χαλαρότητας, σταθερότητας και ξεγνοιασιάς. Μια πρώτη ματιά παραπέμπει στα μεγάλα αδέλφια του, τα XSR 700 κι 900. Που, με τη σειρά τους, αποτίουν φόρο τιμής σε παλαιότερα, εμβληματικά μοντέλα όπως τα RD και ΧΤ της δεκαετίας του ’80. Ολόκληρη η σειρά “Sport Heritage” της Yamaha έχει στηθεί γύρω από αυτό το σκεπτικό, την αναπόληση δηλαδή των αμφιλεγόμενα χρυσών εποχών του στυλ με σύγχρονες πινελιές ασφάλειας κι επιδόσεων.

Με την ατάκα Born for free spirits η Yamaha θέλει να προμοτάρει το XSR 125 στην αγορά, στοχεύοντας στο κοινό που δεν ενδιαφέρεται για μεγάλες επιδόσεις, επιταχύνσεις, τελικές ταχύτητες και λοιπά χαρακτηριστικά που μπορεί να ενδιαφέρουν το ανήσυχο κομμάτι του μοτοσυκλετισμού. Στοχεύει στο άλλο κομμάτι, αυτό του easy going κοινού για το οποίο σημασία έχει το ταξίδι, η παρέα, οι εικόνες κι όχι το πώς να κάνεις slip streaming στον μπροστινό σου στην εθνική οδό για να δεις πόσα χιλιόμετρα τελική κερδίζεις (κάθε ομοιότις με τη γράφουσα είναι πλασματική).

Ο μπλε-κίτρινος χρωματισμός της μοτοσυκλέτας της δοκιμής (Yamaha Blue) κέρδισε τις εντυπώσεις. Κέρδισε κι έναν σύντροχο με κίτρινο XSR 125 (Impact Yellow) κάπου στην Λ.Καλλιρρόης (εξίσου όμορφο). Κατάφερε να κάνει το μυαλό μου συνειρμούς με RD κι XT, σε συνδυασμό με το μακρύ τεπόζιτο, τη ραφτή σέλα, το ίσιο τιμόνι και το στρογγυλό LED φανάρι και με αυτόν τον τρόπο πριν καν καβαλήσω στη σέλα ήξερα ότι πρόκειται για μια νοσταλγική μοτοσυκλέτα, φόρο τιμής σε παλιότερες εποχές με πιο αργούς ρυθμούς. Κι είχα δίκιο.

Πάω αργά γιατί βιάζομαι

Τροφή για σκέψη, που μας έδινε με αυτή τη φράση κι άλλα αποστάγματα ζωής ο μαθηματικός στο λύκειο κι από μαθηματικά, ουδέν (υπάρχουν και τα φροντιστήρια, όπως χαρακτηριστικά έλεγε).

Το σουλούπι του XSR ομολογουμένως παραπέμπει σε μεγαλύτερη μοτοσυκλέτα και με την πρώτη ματιά θα έλεγες πως πρόκειται για 300άρι. Κι όμως όχι, τις μεσαίες επιδόσεις τις έχει καλύψει η εταιρία με τα ΜΤ-03 και R3, εδώ στοχεύει σε ένα άλλο κοινό. Στο κοινό της Α1 κατηγορίας, που εκτός από το αυτοκίνητο και το μετρό ψάχνει έναν ακόμη εναλλακτικό τρόπο μεταφοράς στην πόλη χωρίς να κάνει έκπτωση στο hipsterάδικο στυλάκι. Πρέπει η Yamaha να συνδυάσει σύγχρονη τεχνολογία με ρετρό πινελιές. Τι κάνει, λοιπόν; Πιάνει ένα μαύρο Deltabox πλαίσιο και πάνω του κουμπώνει τον κινητήρα των ΜΤ-125 και YZF-R 125 ισχύος 11kW (14.8hp). Ρίχνει μπροστά ένα ανεστραμμένο, μαύρο πηρούνι διαμέτρου 37mm για να διατηρήσει σταθερότητα και ασφάλεια αλλά να μην τραβάει τα βλέμματα και πετάει πάνω χυτές 17άρες ζάντες αλουμινίου. Πάνω σε αυτή τη σύγχρονη βάση ζωγραφίζει ρετρό πινελιές, με μακρόστενο στρογγυλεμένο τεπόζιτο, που χρειάζεται μια πιο ανοιχτή θέση στα πόδια από τις σύγχρονες μοτοσυκλέτες. Ακολουθεί η “tuck and roll” σέλα, με στενές λωρίδες μαύρου δέρματος ραμμένες παράλληλα μεταξύ τους ενώ ο πίνακας οργάνων ακολουθεί σε στρογγυλό σχήμα τα φανάρια- περνώντας όμως στη σύγχρονη εποχή με τις ψηφιακές του ενδείξεις. Σε μαύρο φόντο με λευκές ενδείξεις, δε μπορώ να πω πως μπορούσα να διακρίνω και πολλά πράγματα στον ήλιο. Το βράδυ, από την άλλη, όλα ήταν φως φανάρι (pun intended).

Ο συνδυασμός σύγχρονης τεχνολογίας με ρετρό αισθητική θέλει να δώσει τα καλύτερα από τους δύο αυτούς κόσμους, το οποίο δε γίνεται πάντα επιτυχημένα. Θυμίζοντας, πχ, πλαίσιο και ζάντες από το ΜΤ, με πας νοητά σε κάτι πιο σύγχρονο, το οποίο δε συνάδει με το υπόλοιπο σύνολο. Καταφέρνεις και κρύβεις πλαίσιο και αναρτήσεις με το μαύρο χρώμα κι εγώ μπορώ να πάρω τα οφέλη τους: νιώθω το πλαίσιο να είναι υπέρ-αρκετό, σε σημείο να πεις πως δε χρειάζεται για τις επιδόσεις αυτού του κινητήρα σε συνδυασμό με τις αναρτήσεις που φοράει το XSR. Και τέλος πάντων, γιατί το R3 διατηρεί το σωληνωτό πλαίσιο, που χρειάζεται να το κρύβει με το φέρινγκ και δε φορά κι εκείνο Deltabox, τη στιγμή που η Yamaha το δίνει απλόχερα σε μια μοτοσυκλέτα μικρότερου κυβισμού;

Για το δικό μου γούστο, οι ακτινωτές ζάντες θα ταίριαζαν επίσης περισσότερο στο XSR, όμως η Yamaha θέλει με την κατηγορία Sport Heritage να παντρέψει δυο κόσμους και να φέρει την αισθητική μιας 30ετίας πριν στη σύγχρονη εποχή.

Φωτιά στις επιδόσεις

Το κινητηράκι των 14,8hp όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το γνωρίζουμε από τα ΜΤ-125 και YZF-R125. Δεν περιμένει κανείς να του πάρει και τα μυαλά. Τέρμα κόφτες η πρώτη σχέση θα σε φτάσει στα 44km/h, η δεύτερη στα 64, η τρίτη στα 88 ενώ η έκτη σχέση θα βγάλει 117 κοντερίσια χιλιόμετρα την ώρα στις 9,000rpm.

Η συμπεριφορά του συνόλου ως τα 95km/h στον αυτοκινητόδρομο είναι υποδειγματική και δεν θα την περίμενε κανείς από μια μοτοσυκλέτα μικρού κυβισμού (κάπου εδώ δείχνει να δικαιώνεται η Yamaha για τις επιλογές της στη σύνθεση της μοτοσυκλέτας), μετά από αυτές τις ταχύτητες ζορίζεται, φωνάζει και παραπονιέται, δε θέλει. Ο κινητήρας δίνει ωφέλιμη ροπή από τις 3,500 ως τις 6,500rpm, παραπέρα δεν ανεβάζει εύκολα, θέλει κατηφόρα και κλωτσά. Γιατί όμως να το βασανίσεις έτσι;

Η αποδοχή

Μετά από τις πρώτες μέρες συμβίωσης με το XSR 125, με όλες αυτές τις προσπάθειες εύρεσης τελικής ταχύτητας, κόφτες και κλωτσές, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι αν το κοιτάζω από τη σωστή οπτική. Ερχόμενη από έναν αγώνα ταχύτητας με προσωπικό ρεκόρ στα SS300 στις Σέρρες όχι, δεν το είχα πιάσει σωστά και το αδικούσα. Το συνέκρινα με κάτι ανόμοιο, με κάτι που δε θέλει να γίνει το XSR και δε δηλώνει πως είναι.

Έτσι λοιπόν έκοψα ρυθμό και σταμάτησα να βιάζομαι, έτσι όπως ακριβώς θέλει να σου πει το XSR. Άλλαζα από πρώτη σε δευτέρα στα 25km/h και γενικώς μέσα σε 100 μέτρα άλλαζα πια όλες τις σχέσεις. Με την προβλεπόμενη για τη μοτοσυκλέτα οδήγηση δε, το XSR διαφημίζει κατανάλωση 2,1lt στα 100km. Βέβαια!

Δεν ξαναβγήκα στην αριστερή λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο, γιατί δεν ένιωθα καμία ενεργητική ασφάλεια εκεί ούτε από ροπή, ούτε από φρένα- εδώ ρίχνω το φταίξιμο και στη μανέτα του μπροστινού φρένου, που είναι για εμένα μακριά και δε ρυθμίζεται. Από τις λίγες φορές που έχω χρησιμοποιήσει το πίσω φρένο, εκτός απ’ όταν θέλω να driftάρω. Ευτυχώς, διαθέτει σύστημα ABS οπότε δεν αγχώνομαι.

Τώρα που έριξα ρυθμούς είδα τις χάρες του κι ένιωσα πόσο ελαφρύ είναι. Τώρα κατάλαβα πως είναι άνετο σαν παπί. Το ψηλό του τιμόνι μου πέφτει μακριά αλλά δε μ’ ενοχλεί τώρα που δεν τα θέλω όλα απόλυτα. Ο συνεπιβάτης κάθεται άνετα κι η θέση του δεν τον κουράζει, ο αναβάτης δε ούτε που το καταλαβαίνει πως έχει δεύτερο άτομο πάνω. Τώρα σκέφτομαι πως οι αναρτήσεις του θα βόλευαν πιο μαλακές, αφού δεν πάμε για επιδόσεις αλλά το πάμε χαλαρά κι ωραία, ας είναι κι εκείνες πιο “καναπεδάτες”. Τώρα, ναι.

Τι προφέρει η γκάμα

Εκτός από τις προαναφερθείσες χρωματικές εκδόσεις Yamaha Blue της δοκιμής και Impact Yellow του σύντροχου φίλου, υπάρχει κι η έκδοση Heritage White σε άσπρο-κόκκινο. Δικά σας με 4,650euro.

Με 600euros παραπάνω περνάμε στην έκδοση “Legacy”, στην οποία το XSR 125 είναι μαύρο με γκρι και φοράει και ακτινωτές ζάντες, ορίστε, λύσσαξες πια!