Ήταν 14:00 όταν ξεκίνησα τις γραφειοκρατικές διαδικασίες για την είσοδο του SYM JOYRIDE 300 στο Ιράκ (έκδοση προσωρινής άδειας κυκλοφορίας & ασφαλιστική κάλυψη), καθώς και την χορήγηση ιρακινής βίζας εισόδου στο διαβατήριό μου. Το συνολικό κόστος των παραπάνω διατυπώσεων άγγιξε τα $200: $100 κόστισε η ασφάλεια, $75 η βίζα και $25 πήρε ο Αχμέτ που έτρεχε από γραφείο σε γραφείο για να ετοιμάσει όλα αυτά! Αλλά επειδή οι συνοριακές υπηρεσίες έκλεισαν στις 17:00, οι χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες δεν πρόλαβαν τελικά να ολοκληρωθούν!
Συνοριακή φιλοξενία
«Και τώρα τι κάνουμε κ. Διοικητά;» Κανένα πρόβλημα αγαπητέ Έλληνα ταξιδιώτη, κι αύριο μέρα είναι! Αμέσως μού προσφέρθηκε κρεβάτι και φαγητό για να διανυκτερεύσω εντός των συνοριακών εγκαταστάσεων, ενώ ένας υπαξιωματικός (ο Σαντάμ) με «χρεώθηκε» και ανέλαβε να με εξυπηρετήσει σ’ ότι θα χρειαζόμουν –ήταν μια πραγματικά αλησμόνητη εμπειρία!
Την άλλη μέρα, μετά από ένα πλούσιο πρωινό, παρέλαβα τα έγγραφα του SYM JOYRIDE 300 και παράλληλα μού χορηγήθηκε η πολυπόθητη βίζα. Αν και γραφειοκρατικά έτοιμος, δεν αναχώρησα τελικά για την Βαγδάτη! Εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν σε μεγάλο κομμάτι της διαδρομής μέχρι την ιρακινή πρωτεύουσα (καταρρακτώδης βροχή και θυελλώδεις άνεμοι), ο διοικητής μού πρότεινε να παραμείνω εδώ στα σύνορα και να αναχωρήσω την επομένη, όταν ο καιρός θα ήταν καλός. Δεν έφερα αντίρρηση κι έτσι απόλαυσα –για ένα ακόμα 24ωρο– την ζεστή και ανιδιοτελή φιλοξενία των ιρακινών Αρχών. Μια χαρά πέρασα…
Λουσμένος με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου –και με τον υδράργυρο να φλερτάρει τους 3 C– ξεκίνησα γεμάτος ενθουσιασμό με προορισμό την πρωτεύουσα Βαγδάτη (547 χλμ. ανατολικά). Ο οδικός άξονας είχε την μορφή αυτοκινητοδρόμου και διέσχιζε ένα επίπεδο τοπίο ερήμου με δεκάδες στρατιωτικά φυλάκια πάνω στην τροχιά του. Το ακούραστο SYM JOYRIDE 300 υποχρεώθηκε να σταματήσει σε πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα ελέγχου, ενώ στο πιο επικίνδυνο κομμάτι της ερημικής διαδρομής (λόγω των συχνών επιθέσεων του ISIS), είχα για 60 χλμ. την συνοδεία ενός πάνοπλου στρατιωτικού οχήματος! Η υποδοχή και η αντιμετώπιση που μού επιφυλάχθηκε από όλους τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς στη διαδρομή ήταν εξαιρετική!
Στη Βαγδάτη έφτασα με την δύση του ηλίου, έχοντας ταξιδέψει συνολικά 10 ώρες – καθοδόν επισκεύασα κι ένα σκασμένο πίσω λάστιχο. Στο ξενοδοχείο που επέλεξα να καταλύσω (κάπου στο κέντρο της ιρακινής πρωτεύουσας), με οδήγησε ένα περιπολικό της αστυνομίας για λόγους ασφαλείας! Λίγο αργότερα, με βήματα βαριά και μάτια κουρασμένα, βρέθηκα κάτω από το ντους και έδιωξα από πάνω μου όλη την ταλαιπωρία της ημέρας.
Από τη Βαγδάτη στη Βαβυλώνα
Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Βαγδάτη ήταν το 2001, όταν επιχειρούσα με μια BMW F-650 την πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά από 40 χρόνια πολέμου και καταστροφών, αντίκρισα απογοητευμένος μια Βαγδάτη βρώμικη και παραμελημένη, που σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε την γοητευτική Βαγδάτη των αραβικών παραμυθιών που είχα γνωρίσει τότε. Η ζωή πάντως έδειχνε να κυλά σε φυσιολογικούς ρυθμούς, ενώ ο κόσμος, ζεστός και αυθόρμητος, δεν έχει χάσει καθόλου από το κουράγιο, την αγνότητα και το χαμόγελό του.
Η πόλη των παραμυθιών, του Χαρούν Αλ Ρασίντ και των Χιλίων και Μίας Νυχτών, χάρη στην εξαιρετική γεωγραφική της θέση (κτισμένη στις ανατολικές όχθες του Τίγρη, στην καρδιά της μεσοποτάμιας περιοχής) γνώρισε μεγάλη πολιτική, οικονομική και πολιτισμική ακμή, ως πρωτεύουσα του Χαλιφάτου των Αββασιδών.
Για πέντε ολόκληρους αιώνες (9ος – 13ος μ.Χ. αιώνα) αποτέλεσε μια μοναδική σε αίγλη και δόξα μητρόπολη του μουσουλμανικού μεσαιωνικού κόσμου, το σπουδαιότερο κέντρο του αραβικού πολιτισμού από την Ανδαλουσία μέχρι την Ινδία!
Στη Βαγδάτη ενημερώθηκα για τις τρεις απαγορεύσεις που ίσχυαν στο Ιράκ αναφορικά με τα δίκυκλα: α) απαγορεύεται η κυκλοφορία των δίκυκλων μετά την δύση του ηλίου (εξαιρούνται οι διανομείς), β) απαγορεύεται ο συνεπιβάτης (λόγω ληστειών), γ) απαγορεύεται στα δίκυκλα ο ανεφοδιασμός από πρατήρια καυσίμων (βενζίνη μόνο από μπιτόνια ή μπουκάλια)! Επίσης, η κυκλοφορία των δίκυκλων σε πολλές κεντρικές αρτηρίες της πρωτεύουσας απαγορευόταν, γεγονός που μού δημιούργησε αρκετά προβλήματα μετακίνησης στους κυκλοφοριακά κορεσμένους δρόμους της Βαγδάτης.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο, η κεντρική αγορά της Βαγδάτης και το Μνημείο των Μαρτύρων ήταν τα τρία αξιοθέατα της ιρακινής πρωτεύουσας που δέχτηκαν την επίσκεψή μου. Και φυσικά, μετέβηκα αυθημερόν με το SYM JOYRIDE 300 στον αρχαιολογικό χώρο της Βαβυλώνας (115 χλμ. νότια), για να περπατήσω στην «Πύλη του Θεού» και να θαυμάσω την Βαβυλώνα του Χαμουραμπί, του Ναβουχοδονόσορα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Κρεμαστοί της Κήποι (ένα από τα Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου), η Στήλη του Χαμουραμπί (ο πρώτος καταγεγραμμένος νομικός κώδικας παγκοσμίως), τα απαστράπτοντα από χαλκό, ασήμι και χρυσό ανάκτορά της, η βασίλισσα Σεμίραμις, η παρουσία εκεί του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποτέλεσαν τις κορυφαίες ιστορικές στιγμές μιας πόλης που λάμπρυνε όσο λίγες άλλες την αρχαία παγκόσμια Ιστορία.
Επιστροφή στην Βαγδάτη και προετοιμασία για Μοσούλη (405 χλμ. βόρεια). Αφού φουλάρισα το μαύρο SYM JOYRIDE 300 με βενζίνη (0,25 ευρώ/λίτρο), αποχαιρέτησα την Βαγδάτη των αραβικών παραμυθιών και αναχώρησα.
