Κι αφού πραγματοποίησα την επιβεβλημένη επίσκεψη στο Κρεμλίνο, εκεί όπου κτυπά η καρδιά της Μόσχας, είχε έρθει πια η ώρα να αποφασίσω για την μετέπειτα πορεία μου στην Ρωσία. Με δεδομένο πως τα σύνορα των Βαλτικών χωρών ήταν κλειστά και η εισοδός μου στην Λευκορωσία δεν ήταν δυνατή, η συνοριακή διαφυγή μου από την Ρωσία ήταν εφικτή μόνο μέσω Φιλανδίας ή Νορβηγίας.
Και τότε, το ταξιδιωτικά «διεστραμμένο» μυαλό μου κατέληξε στο εξής παράλογο πλάνο: Moscow–Murmansk–Nordkapp (2.645 χλμ.)! Στην Murmansk, άλλωστε,
πάντα ήθελα να πάω – τώρα ήταν μια καλή ευκαιρία. Κι από την Murmansk, το Nordkapp απείχε μόλις 755 χλμ. Ένα τσιγάρο δρόμος.
Και επειδή η τρέλα δεν πάει στα βούνα, μοτοσυκλέτα και αναβάτης ξεκινήσαμε να πάμε στην ρώσικη Αρκτική. Μετά από 2 μέρες πορείας με κατεύθυνση τον μακρινό ρωσικό βορρά, η πράσινη BMW F 850 GS ένωσε χιλιομετρικά την Μόσχα με την Murmansk (1.890 χλμ.), προσεγγίζοντας τις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού – καθοδόν είχα «πατήσει» και την νοητή γραμμή του Αρκτικού Κύκλου.
Ο σύντροφος Όλαφ που συνάντησα στα περίχωρα της Murmansk με φιλοξένησε και επωμίστηκε χρέη ξεναγού. Κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Τουλόμα (μόλις 12χλμ. από τον Αρκτικό Ωκεανό) η Murmansk ιδρύθηκε το 1915 (στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) και είναι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Ρώσικης Αρκτικής με 307.000 κατοίκους.
Από την γνωριμία μου με την Murmansk, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα –μάλλον απογοητεύτηκα! Αρχιτεκτονικά ήταν η πιο «σοβιετική» πόλη που είχα γνωρίσει στην διάρκεια του “VOLGA ROUTE”. Αδιάφορα τα αξιόθεατα που είχε να επιδείξει η πόλη-λιμάνι του Αρκτικού Ωκεανού, με εξαίρεση το πραγματικά εντυπωσιακό –σε μέγεθος και υποβλητικότητα– γιγάντιο άγαλμα Alyosha Monument, που βίγλιζε την Murmansk. Τα σύνορα της Νορβηγίας (Kirkenes) με περίμεναν περίπου 225 χλμ. δυτικά της Murmansk. Ειχε έρθει πια η ώρα να αποχαιρετήσω την Ρωσία.
Λίγα χιλιόμετρα πριν τα σύνορα, φρόντισα να γεμίσω το τεπόζιτο της μοτοσυκλέτας με φθηνό καύσιμο (0,80 ευρώ/λτ) και τις αποσκευές της με όσα συσκευασμένα τρόφιμα χωρούσαν.
Η φθήνια τρώει τον παρά!
KAI ΠΑΛΙ ΣΤΟ NORDKAPP
Στα σύνορα Ρωσίας–Νορβηγίας ήμουν ο μοναδικός «πελάτης», αφού δεν υπήρχε κανείς άλλος ταξιδιώτης! Έτσι, σε λιγότερο από 20 λεπτά της ώρας ολοκλήρωσα τις συνοριακές διαδικασίες από την ρώσικη πλευρά και πέρασα κατόπιν στη Νορβηγία. Απλά και γρήγορα. Η εμβληματική υδρόγειος σφαίρα του Nordkapp απείχε μόλις 530 χλμ. από την συνοριακή γραμμή.
Υπολόγιζα να την αντικρίσω αργά το ίδιο απογεύμα, όπως και τελικά έγινε χάρη στις ιδανικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν. Η πράσινη καταιγιστική φύση που με συνόδευε στην ρώσικη πλευρά συνέχισε να με συντροφεύει και στη νορβηγική πλευρά. Αφού οδήγησα για αρκετά χιλιόμετρα πάνω σε μια πανεμορφη διαδρομή δίπλα στον ποταμό Karasjohka (μεγάλη προσοχή ήθελαν εδώ οι συμπαθητικοί τάρανδοι), συνέχισα κατόπιν να πορεύομαι κατά μήκος της νορβηγικής ακτογραμμής του, ενώ το νησί του Βορείου Ακρωτηρίου με υποδέχτηκε με το πρώτο φως του δειλινού.
Παρεμπιπτόντως, το ακρωτήριο Nordkapp βρίσκεται στο νησί Mageroya, τ’ οποίο συνδέεται με την ηπειρωτική Νορβηγία, χάρη σ’ ένα υποθαλάσσιο τούνελ μήκους 6,8χλμ. Κι αφού έγινε ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα στην πρωτεύουσα του νησιού Honningsvag, ξεκίνησα για τα τελευταία 30 χιλιόμετρα του ευρωπαικού βορρά. Ήταν η τρίτη φορά στα τελευταία 4 χρόνια που προσέγγιζα την βόρεια εσχατιά της Ευρώπης και αντίκριζα την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp: το 2018 είχα έρθει με τον γιό μου Γιώργο (στη σέλα μιας HONDA AFRICA TWIN CRF 1000) και το 2021 μ’ ένα scooter SYM HD 300! Την επόμενη φορά, με βλέπω με ηλεκτρικό πατίνι.
Εδώ, στην άκρη του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, ο απόλυτος ταξιδιωτικός προορισμός Nordkapp με «κέρασε» απλόχερα –για ακόμα μια φορά– σπάνιες παραστάσεις και δυνατά συναισθήματα. Κι ενώ ο πορτοκαλί ήλιος «έγειρε» να κοιμηθεί στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό γύρω στις 22.00, εγώ παρέμεινα επι ποδός μέχρι αργά τα μεσάνυχτα γιατί ήθελα να ζήσω την μοναδικότητα που προσφέρει αυτός ο ονειρικός προορισμός.
Και την επομένη, με την πυξίδα να δείχνει τον ευρωπαικό Νότο, η πράσινη BMW F 850 GS ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής, με πρώτη στάση στον Αρκτικό Κύκλο του Rovaniemi (Φιλανδία).
